Ресторанот беше исполнет со тивка музика, светлината од свеќите трепереше по масите, а воздухот беше натопен со мирна атмосфера. Јас седев со моето бебе во раце, го доев на најприродниот можен начин. За мене тоа беше момент на нежност и љубов. Но, за еден маж на соседната маса тоа беше нешто што не можеше да го поднесе.

Се навали кон мене и раздразнето рече: „Може ли да се покриете? Луѓето тука јадат.“

Тие зборови ја пресекоа тишината. Наизглед обична забелешка, но натопена со осуда и предрасуди. Во тој миг имав избор – да се засрамам и да се сокријам, или да застанам цврсто и да се соочам со тоа. Вдишав длабоко и го избрав второто.

Понижување што се претвора во сила

За многу мајки, ваквите моменти носат веднаш чувство на вина, како да направиле нешто погрешно. Погледот на непознат може да го претвори најчистиот гест на љубов во предмет на скандал. Но зошто? Доењето е живот, здравје и нераскинлива врска меѓу мајката и детето.

Го погледнав човекот право во очи и гласно, за сите да слушнат, реков:
„А вие можете ли да се покриете додека јадете? Затоа што и моето бебе сега јаде.“

Во ресторанот настана тишина. Некои се свртеа, некои се насмевнаа, а на лицата на неколку жени блесна одобрување. Човекот поцрвене и го спушти погледот кон чинијата. Срамот што сакаше да ми го наметне, се врати врз него.

Зошто жените мора да проговорат

Ова не беше само банална расправија. Тоа беше симбол на многу поголема борба – борбата на мајките за правото да ги хранат своите деца без страв од осуда. Доењето не е предизвик, ниту демонстрација. Тоа е основна потреба која се исполнува токму во моментот.

Секое „покриј се“ е обид мајките повторно да се потиснат во сенка. Но денес сè повеќе жени имаат храброст да одговорат: „Не правам ништо срамно. Ова е природно.“

Моќта на солидарноста

По мојот одговор, ми пријде една постара жена и ми рече тивко: „Добро направивте. Во наше време и нас нè посрамуваа и молчевме. Среќна сум што денес има мајки како вас.“

Овие зборови ме погодија длабоко. Ми докажаа дека и најмалиот чин на отпор може да ја промени атмосферата – не само во просторијата, туку и во целото општество. Молкот ги храни предрасудите. Гласот ги руши.

Внатрешната борба на мајката

Некој ќе рече дека ова било ситница, обична размена на зборови. Но за мајка, тоа е вистинско емоционално бојно поле. Во тие секунди се судираат два инстинкти: да се заштити детето и да не се привлекува внимание.

Кога ќе го избереш детето, ја избираш силата. Разбираш дека ниту еден осудувачки поглед не вреди повеќе од мирот и здравјето на твоето бебе. Во тој миг почувствував моќ – моќ на мајка која не го брани само себе, туку и правото на сите жени.

Заклучок

Можеби тој човек никогаш повеќе нема да каже на некоја жена „покриј се“. А ако го стори тоа, ќе се сети на мојот одговор и двапати ќе размисли.

Јас, пак, од ресторанот излегов не со горчина, туку со чувство на победа. Затоа што сфатив нешто клучно: секоја мајка што одбива да молчи руши уште еден дел од ѕидот на предрасудите.