Фјодорова Степановна секогаш чувствуваше дека судбината ја става на потешки искушенија од сите други. Нејзиниот сопруг си замина кога синот имаше само пет години — ја одбра удобноста и богатата жена, оставајќи ја семејната одговорност зад себе. Од тој ден таа живееше со една цел: да го израсне Иван во чесен и достоинствен човек, сосема различен од неговиот татко. Веруваше дека трудољубието, искреноста и вистинската љубов ќе го заштитат од искушенијата.

Кога Иван првпат ја донесе Алексеевна дома, Степановна почувствува како да ѝ паднал голем товар од плеќи. Девојката беше токму онаа каква што отсекогаш си ја замислувала за него: добра, скромна, искрена, без никаква надменост. Свадбата беше скромна, но со многу радост и топлина. За првпат по години, Степановна поверува дека конечно и ним им доаѓа среќата: синот изгледаше посериозен, одговорен, како преобразен од љубовта.

Но, таа среќа кратко траеше. Болеста ненадејно ја погоди Алексеевна и секој ден ја оставаше сè послаба. Иван во почетокот се обидуваше да ѝ помага, но брзо потоа почна да се нервира, да се жали, да бега од дома. Еден ден — едноставно исчезна. Телефонот исклучен, облеката изнесена, станот празен.

Степановна беше скршена, но немаше срце да ја остави младата жена сама. Алексеевна лежеше беспомошно и имаше потреба од некого покрај себе. Тогаш старата жена стана нејзина единствена поддршка: ја хранеше со лажица, ги менуваше чаршафите, ѝ го ладеше челото во треска, седеше до неа ноќе, молејќи се да дочека утро.

Лекарите немо кренаа раменици: патот до оздравувањето ќе биде долг и тежок. Но токму во тие мрачни месеци, Степановна ја сфати вистината — ја сака својата снаа како родена ќерка. Предавството на нејзиниот син ја болеше, но оданоста кон оваа кревка девојка ѝ даваше сила да издржи.

Полека, Алексеевна почна да закрепнува. Прво стана на нозе, потоа направи неколку чекори. Денот кога се насмевна држејќи шолја чај што ѝ го донесе свекрвата, за Степановна беше ден на нова надеж.

Но тогаш дојде мигот што сè сруши.

Еден ден, враќајќи се од пазарот со полни кеси, Степановна ја стави клучот во бравата. Вратата беше заклучена однатре. Срцето ѝ затрепери: „Не е можно… Дали Иван се вратил?“ Ја притисна квачилката и влезе.

Она што го виде ја закова на место. Нозете ѝ се подвиткаа.

Иван беше таму. Но не беше сам. До него седеше млада, силно нашминкана жена, опкружена со кеси од скапи продавници. Тие се смееја, пиеја вино, а на софата лежеше неговата стара облека, расфрлана без ред.

Степановна занеме. Сите години труд, солзи и пожртвуваност се распаднаа за миг. Иван не стана ниту да ја поздрави. Со студен глас рече:
— Решив да почнам нов живот. Алексеевна повеќе не е моја грижа. Наскоро ќе имам ново семејство.

Тие зборови ја прободија посилно од нож.

Гледајќи ја непознатата жена крај својот син, Степановна почувствува само празнина. Со треперлив глас прошепоти:
— Ти повеќе не си ми син.

Од тој ден патот беше јасен. Таа остана покрај Алексеевна, ѝ помогна да оздрави и ја сакаше како ќерка што судбината ѝ ја подарила.

А Иван? Засекогаш исчезна. Години подоцна, Степановна дозна дека таа жена го оставила исто толку лесно како што тој некогаш ја остави сопствената болна жена.

Но тогаш тоа веќе не беше важно. Зашто таа ја најде својата вистинска фамилија — онаа што никогаш не ја предаде, онаа што порано ја викаше само „снаа“.