Ова требаше да биде остварен сон: свадба, бел фустан, заклетви за вечна љубов. Но за Кузнецова Сергеевна тоа изгледаше како кошмар. Секој ден што ја приближуваше до бракот со седумдесетгодишниот Петар Аркадиевич ѝ тежеше сè повеќе.

Нејзината мајка постојано повторуваше: „Мораш да се омажиш за него, ова е твојата шанса за достоен живот. Тој е грижлив, никогаш нема да ти недостига ништо.“ Но во себе Сергеевна чувствуваше само страв. Возрастната разлика беше премногу голема. Си поставуваше едно исто прашање: каква иднина ја чека со човек кој можел да ѝ биде дедо?

Подготовките и тивката болка

За време на пробата на фустанот, кога мајка ѝ го местеше велот и повторуваше дека „ова е вистинскиот пат“, Сергеевна се чувствуваше задушено. Тоа не беше нејзин избор — таа само се покоруваше. Секој нејзин насмев беше само маска, зад која се криеше очај.

По еден месец дојде и денот на свадбата. Гостите наздравуваа, се смееја, ѝ честитаа. Петар Аркадиевич блескаше од среќа, гордо држејќи ја за рака младата сопруга. Но Сергеевна беше студена, празна, преплашена од ноќта што доаѓаше.

Ноќта што сè промени

Кога последниот гостин замина и музиката стивна, дојде моментот што го стравуваше. Сергеевна полека тргна по ходникот кон собата на својот маж. Секој чекор беше како чекор кон пресуда.

Тогаш слушна пригушени гласови зад вратата. Се запре, го прилепи увото на дрвото. На почетокот ѝ се чинеше дека си замислува. Но шепотот стануваше сè појасен.

Срцето ѝ тропаше. Со раце што се тресеа ја отвори вратата — и во истиот миг занеме.

Шокантното откритие

Она што го виде ја заледи. На креветот седеа двајца: нејзиниот маж и… нејзината мајка. Нивната близина не оставаше простор за сомнеж.

Гласовите што ги слушна беа нивни. Иста таа мајка што ја натера да влезе во овој брак, што се колнеше дека тоа е „правилна одлука“, сега беше во прегратките на човекот за кој ја омажи.

Во еден миг сè ѝ се разјасни. Притисоците, наредбите, постојаното убедување… Не било за нејзино добро, туку за задоволување на желбите на мајка ѝ.

Светот ѝ се урна

Сергеевна стоеше како вкаменета, без здив, без солзи. Во главата ѝ блескаа слики од последните недели: велот, тостовите, честитките. Сè беше само измама, лажна претстава.

Бесот се мешаше со очај. Како можеше сопствената мајка, личноста на која најмногу ѝ веруваше, да ја предаде толку сурово? Што значеше таа за нив? Само пион, само жртва?

Бегството во мракот

Таа ноќ не можеше да остане. Со белата венчаница сè уште на себе, истрча на улица, заслепена од солзи. Во мислите ѝ одекнуваше едно прашање: „Зошто јас? Зошто токму јас морам да платам за нивното предавство?“

Нејзиниот свет, веќе кревок, целосно се урна. Таа повеќе не беше само млада невеста заробена во брак без избор — беше ќерка предадена на најсуров начин.

Ова не е само приказна за брак од пресметка. Тоа е крик на жена која останала без право на избор и која била искористена за туѓи интереси. А најстрашното од сè — предавството не дојде од непознати луѓе, туку од нејзината мајка.