Постојат моменти што се врежуваат во меморијата како остра сечила, оставајќи рани што никогаш целосно не зараснуваат. Тој ден фрлив едно обично стапче — гест што го правев безброј пати претходно. Луна потрча веднаш, полна со радост и енергија, како и секогаш. Нејзиното тело зрачеше со живот, секој нејзин чекор беше празник. Но овој пат не се врати. Овој пат нејзиното срце застана. А заедно со нејзиното, се скрши и моето.
Таа не беше „само куче“
Некој би рекол дека била „само животно“. Но за мене, Луна беше многу повеќе. Таа беше мојата сенка — не обична, туку онаа што ми даваше мир во тишината и сила во најбурните моменти. Во најтешките ноќи, кога самотијата стануваше неподнослива, нејзиното рамномерно дишење ме потсетуваше дека никогаш не сум целосно сам. За време на најгрмливите бури, кога громовите ги тресеа ѕидовите, таа остануваше смирена, како самото нејзино присуство да го запира целиот хаос околу мене.
Таа беше моето живо прибежиште, моето мало диво чудо. Не бараше ништо освен љубов, а за возврат даваше сè: оданост, радост, сила — преданост каква што луѓето ретко знаат да дадат.
Празнината што тежи како камен
Сега поводникот виси на истото место, неподвижен, како незалечена рана. Секој агол од куќата изгледа поголем, постуден, попразен. Нема повеќе радосно трчање кон вратата кога ќе се вратам дома, ниту тие очи полни светлина што ме правеа да се чувствувам како нејзиниот цел универзум.
Тишината стана оглушителна. Чудно е колку силно ја чувствуваме присутноста на некого токму тогаш кога веќе го нема.
Поуката што ми ја остави Луна
Губењето е неподносливо, но Луна ми остави една бесценета лекција: да се живее во сегашниот миг. За неа секое фрлање на стапот, секое трчање, секое милување беше дар. Не постоеше ниту вчера ниту утре, туку само тој миг, совршен и неповторлив.
И сега, додека се обидувам да ја пополнам празнината со спомени, сфаќам дека нејзината љубов никогаш навистина не замина. Таа живее во мене, одекнува во секое чукање на моето срце, ме следи во секој чекор што ќе морам да го направам без неа.
Збогување што никогаш нема да биде крајно
„Почивај, Луна“ — шепотам секојпат кога ќе го погледнам тој поводник што виси. Тешко е да прифатам дека никогаш повеќе нема да потрча кон мене, но знам дека сè уште постои на друг начин: во мене, во секоја мисла, во секој здив.
Зашто Луна не беше „само куче“. Таа беше мојата сопатничка, мојата најверна пријателка, делот од мене што никогаш не ме предаде.
И дури и ако нејзиното срце застана, моето ќе продолжи да чука — и за неа.
Луна, засекогаш ќе бидеш моето богатство.