Постојат приказни во кои радоста од родителството ненадејно се претвора во најтешка животна проба. Токму таква беше оваа, што ги потресе сите кои ја слушнаа. Машкиот, кој со месеци со нетрпение го очекуваше раѓањето на своето прво дете, одеднаш се промени до непрепознатливост. Одби да ја земе ќерката од породилиштето. Но токму еден ситен, едвај забележлив детал, ја сврте целата приказна наопаку.

Среќното очекување

Марина и Димитриј се венчаа млади, но нивниот брак беше исполнет со љубов и разбирање. Веднаш по свадбата решија да се преселат кај мајката на Димитриј — Лидија Сергеевна. Огромниот стан, наследен од дедото, по смртта на нејзиниот сопруг остана празен и тивок. Но со доаѓањето на младите, домот повторно оживеа.

Лидија ја прифати снаата како сопствена ќерка. Кога Марина дозна дека е бремена, таа прва ѝ ја довери тајната на свекрвата. Радоста на Лидија беше неизмерна, а заедно осмислија необичен начин за да му ја соопштат веста на Димитриј.

Кога тој дозна дека ќе стане татко, среќата му немаше крај. Ја носеше Марина на раце, ѝ купуваше подароци, ја носеше во прошетки, во кино, ја облеваше со внимание. Сè изгледаше совршено.

Денот што промени сè

Месеците поминаа, и дојде моментот на породувањето. Димитриј нервозно чекореше низ ходниците на породилиштето. Кога го слушна првиот плач на своето дете, очите му се исполнија со солзи. Веруваше дека тоа е најсреќниот ден во неговиот живот.

Но кога за првпат ја виде ќеркичката, неговиот поглед застана на една единствена ситница — нејзината мала рачка. Во истиот миг занеме, побледе и без збор излезе од собата.

Од радост до одбивање

Марина беше во шок. Таа плачеше, не знаејќи што се случува. Димитриј одбиваше да ја земе ќерката во раце и повторуваше со тивок, кршлив глас: „Ова не е мое дете.“

Зборовите звучеа апсурдно, но тој инсистираше на нив. Ниту мајка му успеа да го убеди. Димитриј тврдоглаво изјави дека нема да ја однесе девојчето дома.

Болката на Марина

За Марина тоа беа најтешките мигови во животот. Сè уште ѝ одѕвонуваа во ушите неговите ветувања, зборовите за заедничка иднина, за колички и прошетки. А сега истиот човек го одбиваше своето дете.

Лидија не издржа и му рече:
— „Ти предаваш не само сопруга, туку и сопствена крв. Погледни ја внимателно и ќе се препознаеш.“

Малата рачка што го промени светот

Неколку дена Димитриј не се доближи до колевката. Но една вечер, додека Марина спиеше, мајка му го натера барем да застане крај ќерката.

Како по некоја невидлива сила, девојчето ја протегна својата рачка и силно го фати за прст. Тој едноставен гест го скрши неговиот ѕид на сомнежи. Димитриј занеме, а по образите му потекоа солзи.

Во тој миг сфати: тоа е неговата ќерка. Неговото дете, неговата крв.

Преродба

Од тој ден сè се промени. Димитриј ја држеше во раце, ја галеше и шепотеше: „Прости ми, мала моја. Бев слеп.“

Научи да ја повива, да ја ниша, да ѝ пее приспивни песни. И секогаш кога ќе ги видеше нејзините мали прстчиња, се сеќаваше на моментот кога замалку не ја изгуби најголемата среќа во животот.

Поуката

Оваа приказна покажува дека стравовите и сомнежите можат да ги уништат дури и најсилните врски. Но еден детски гест има моќ да врати човек во живот. Малата рачка што го стисна прстот на таткото се покажа посилна од гордоста, недовербата и предрасудите.

И денес Димитриј со гордост признава: „Таа ме спаси. Моето дете ме научи што значи вистинска љубов.“