Ноќта беше невообичаено тивка, како целиот град да го задржал здивот. Само ретки автомобили ја сечеа темнината со своите светла. Сержантот Александар Стојанов, искусен патролен полицаец, знаеше дека токму во овие часови се случуваат најчудните настани. Но, ништо не можеше да го подготви за тоа што ќе го види.

Смената започна мирно — неколку рутински проверки, ситни сообраќајни прекршоци, две пријави од загрижени жители. Малку пред полноќ, во неговата слушалка се слушна крцкав глас од диспечерот: на периферијата на градот бил забележан сомнителен предмет.

Кога сврте во една пуста улица, го забележа веднаш. Под ладното светло на уличната светилка стоеше масивен дрвен ковчег. Изгледаше нов — темниот лак сјаеше, а металните рачки го фаќаа светлото и го враќаа со леден отсјај.

Стојанов го запре возилото, ги вклучи ротационите светла, и почувствува како ладен бран му минува низ грбот. Никаков звук, никакви чекори — само ветерот кој носеше неколку суви лисја по тротоарот.

Полека излезе од автомобилот, внимателно затворајќи ја вратата. Раката му се спушти инстинктивно на футролата со пиштолот. Секој чекор кон ковчегот одекнуваше во тишината како тап удар.

Кога беше доволно близу, срцето му забрза. Со претпазливост го фати капакот и полека го подигна. Шарките заскршија, а воздухот околу него се стори потежок.

Внатре лежеше… кукла. Но не обична — човечка големина, облечена во старинска венчаница. Ткаенината, некогаш снежно бела, беше пожолтена. Лицето — вознемирувачки реалистично: затворени очни капаци, тенки трепки… и гради што се креваа и спуштаа, како да дише.

Стојанов се повлече еден чекор наназад и нагло го затвори капакот. Во умот му блесна мисла: или е морбидна шега, или нешто многу пострашно. Ја зеде радиостаницата и повика засилување.

Додека чекаше, тишината стана неподнослива. Од ковчегот се слушна тивко шумолење. Капакот сам се подигна малку, а куклената глава полека се сврте кон него. Очите — живи, студени — се впијаа во неговите.

Сержантот го извади пиштолот, но следниот момент сè повторно беше неподвижно. Кога пристигнаа другите полицајци, внатре најдоа само беживотно чучурливо тело со стаклени очи. Но Стојанов никогаш не го заборави чувството дека тие очи се движеа… и го следеа.

Од таа ноќ, тој ја избегнува таа улица. Ковчегот сè уште стои во магацинот за докази — дел од случај без име, без осомничен и без објаснување. Но, некои колеги се колнат дека во длабока ноќ однатре се слуша тивко тропање…