Денот на мојата свадба требаше да биде совршен — утринската светлина нежно се преливаше низ прозорците, допирајќи ја венчаницата што ја избрав по месеци пребарување. Белите цветови го исполнуваа воздухот со мирис, музиката тивко одекнуваше во позадина, а околу мене беа луѓето што најмногу ги сакам. Одев кон олтарот убедена дека го живеам најсреќниот ден во мојот живот. Но тоа беше само почеток на приказна што посакував никогаш да не ми се случи.

Од рано наутро, чувствував нешто чудно. Во воздухот висеше невидлива напнатост, како сенка што полека се влече преку осветлена сцена. Си реков дека тоа се само нерви, вообичаена вознемиреност пред изговореното „да“. Но во длабочината на душата знаев дека не е само тоа.

Церемонијата започна прекрасно. Го сретнав погледот на мојот иден сопруг, и целиот свет околу нас исчезна. Секој збор што го изговаравме имаше тежина, секоја слогa звучеше вечно. И тогаш, одеднаш — глув, тежок звук ја прекина тишината. Не беше обичен уличен шум. Беше бавен, длабок… речиси театарски.

Гостите почнаа да шепотат, некои се завртеа. И тогаш го видов — голем црн погребален автомобил, паркиран директно пред црквата. Срцето ми потона. На почетокот помислив дека е некоја апсурдна случајност. Но нешто во мене веќе знаеше… дека не е.

Вратите на автомобилот се отворија бавно, и од него излезе мојата свекрва. Облечена целата во црно, од превезот до ракавиците. На лицето немаше радост, ниту гордост, туку студена, скоро подбивна насмевка што ми ја заледи крвта. Одеше полека, самоуверено, како актерка што излегува на сцена во најдраматичниот момент од претставата.

Во рацете држеше мала црна кутија. Сите погледи беа вперени во неа; шепотењата стивнаа. Дури и свештеникот застана на миг. Таа се доближи до олтарот, без да каже ниту збор, и ја стави кутијата веднаш до нас. Ми затреперија колената. Лицето на мојот сопруг се напна од лутина, но и тој молчеше.

Потоа таа проговори — гласно, за сите да слушнат:
— „Пред да ги споите вашите животи, запомнете: животот не е само радост. Тој е и загуба.“

Нејзините зборови паднаа како пресуда. Потоа ја отвори кутијата… и низ црквата се прошири воздив од неверување. Внатре имаше свадбена фотографија на мојот сопруг со неговиот сега покоен татко, урамена со црна траурна лента, а до неа — овенат цвет.

Застанав како вкаменета. Тоа не беше само чуден гест — беше намерна, мрачна потсетница на смртта во денот кога требаше да ја славиме љубовта и животот. Зошто го направи тоа? За да ни ја уништи радоста? За да му го врати во мислите тагувањето на својот син? Или… за да ми покаже дека во ова семејство радоста секогаш оди заедно со болка?

Некои гости тивко плачеа, други го вртеа погледот. Сопругот се обиде да ја земе кутијата, но свекрва ми ја повлече назад и рече:
— „Нека остане тука. За никогаш да не заборавите дека по секое ‘да’ секогаш доаѓа искушение.“

Ја завршивме церемонијата, но магијата исчезна. Смеата беше пригушена, музиката звучеше потивко, а на секоја фотографија од тој ден засекогаш ќе остане сенката на погребалниот автомобил пред црквата.

А најстрашното? И ден-денес не знам дали тоа беше нејзин изопачен начин да покаже грижа… или ладно испланиран чин на одмазда.