Небото над гробиштата висеше тешко и сиво, како да беше од олово. Ситен дожд повремено ронеше, оставајќи темни дамки врз црните ткаенини на жалост. Тој ден ја погребуваа една млада жена која штотуку зачекорила во светот на возрасните. Имаше само дваесет и две години, а нејзината ненадејна смрт веќе беше обвиена со магла од гласини и вознемирувачки прашања.

Во официјалните документи стоеше едно — несреќен случај. Но чудните околности беа премногу. Соседите шепотеа дека ја виделе како плаче вечерта пред тоа; други тврдеа дека слушнале жестока расправија зад вратата на нејзиниот стан. Семејството молчеше, инсистирајќи на брзо испраќање, како да сакаа приказната да заврши што побргу.

Ковчегот беше прекрасен — од ретко темно дрво, полиран до огледален сјај, со тешки месингани рачки. Кога дојде моментот да се пренесе до гробот, напред излегоа осум мажи — роднини, пријатели и двајца работници од погребалната служба.

— „Еден, два, три!“ — заповеда еден од нив.

Но ковчегот едвај се помести. Мажите се погледнаа збунето, ја зацврстија хватката и повторно пробаа. Рачките зашкрипеа, влажната земја под нозете им попушти — и пак, речиси никаков помест.

— „Овој… е премногу тежок,“ промрморе еден од носачите, бришејќи ја потта од челото. „Чувството е како да има повеќе од едно тело внатре…“

Гостите почнаа да шепотат:
— „Никогаш не сум видел вакво нешто…“
— „Ова е невозможно…“
— „Што има таму?“

Еден од работниците, човек со децениско искуство, тивко рече:
„Имам носено ковчези со мажи потешки од сто кила. Но овој… овој е како да е полн со камења.“

Тогаш мајката на младата жена излезе напред. Лицето ѝ беше бледо и непоместливо, погледот студен, но во очите ѝ гореше чудна, вознемирувачка решеност. Застана пред носачите и рече:

— „Отворете го.“

— „Сигурни сте?“ внимателно праша еден од работниците. „Ова може… да биде тешко.“

— „Реков — отворете го.“

Тишината се спушти врз насобраните како тежок ѕвон. Луѓето се повлекоа назад, како да се плашеа да сведочат на нешто забрането. Двајца мажи почнаа да ги одвртуваат прицврстувачите и капакот полека попушти.

Кога се подигна полираната дрвена плоча, воздухот се згусна. Неколкумина си ги покрија устите, некој воздивна гласно, а една жена падна на колена.

Внатре, врз телото на девојката, лежеле неколку тешки џутени вреќи, наполнети со нешто цврсто. Имаше најмалку шест. Еден од мажите внимателно повлече за раб — ткаенината се скина, и на влажната земја се истурија сиви, студени камења, измешани со грутки кал.

Мајката не трепна. Го гледаше ковчегот како да го знаела ова цело време. Потоа, со глас едвај погласен од шепот, изговори:

— „Знаев… Сакавa да се осигураат дека никогаш нема да ја најдеме.“

Нејзините зборови одекнаа како пресуда. И во тој момент, на сите им стана јасно — официјалната верзија за смртта беше лага. Зад тоа стоеше нешто многу пострашно од несреќа.

Луѓето полека се оддалечија од ковчегот, како и самото присуство до него да беше опасно. Дури откако ги извадија вреќите, можеше ковчегот да се подигне и спушти во гробот. Но многумина тој ден го напуштија гробиштата со слика врежана во умот — шокантната вистина што ја откри отворањето на ковчегот.

А мајката… Таа беше првата што го напушти гробиштето, без да се сврти ниту еднаш. Нејзиниот чекор беше цврст и решителен. Јасно беше дека точно знае кој ќе мора да одговара за смртта на нејзината ќерка. И исто толку јасно беше дека погребот беше само почеток.