Сè започна како обичен работен ден во длабочините на една стара рударска шахта, скриена во заборавено село во планините. Машините работеа непрекинато, прашината се вртеше во воздухот, а звукот на металот што удира во карпата одекнуваше низ тунелите. Но, тој ден, на длабочина од преку 120 метри, беше направено откритие кое ги шокираше и најсмирените и најрационалните луѓе.

Бурот одеднаш застана. Не поради дефект, не поради прегревање — туку како да удрил во нешто што не било обична карпа. Работниците го прекинаа ископувањето и започнаа да копаат рачно. Неколку часа подоцна, од мракот се појави совршено правоаголна форма. Камен темносив, мазен како стакло, без пукнатини, без никакви знаци на распаѓање.

Ковчег.
Тоа беше првото што им дојде на ум.
Но не каков било. Овој беше долг околу 2,5 метри, широк над еден метар, и според сите анализи — стар околу 100 милиони години. Во времето кога Земјата била дом на диносаурусите, нешто или некој го оставил овој предмет длабоко под нејзината површина.

Кога научниците пристигнаа, на почетокот не веруваа. Но податоците беа јасни. Ваква изработка, ваква прецизност, ваков материјал — не се вклопуваа во ништо познато. А потоа започнаа да се појавуваат чудни симболи на површината на ковчегот, видливи само под одреден агол на светлина. Ништо познато. Ни букви, ни слики. Само нешто… живо?

Одлуката да се отвори ковчегот беше донесена внимателно. Сè беше подготвено — камери, сензори, доктори, воени лица. Никој не знаеше што да очекува.

И тогаш… капакот почна сам да се отвора. Тивко. Полека. Како да нешто одвнатре чекало токму на тој момент.

Она што беше внатре — не беше мртво.
Не беше ни човек.
Но беше нешто што личеше на нас.

Хуманоидно суштество, високо околу два метри, кожа бледосива, со метален отсјај. Лицето – совршено симетрично. Очите – затворени. Тело – целосно зачувано, без никакви знаци на распаѓање. До него – топка, проѕирна сфера со течност во себе која се движеше, пулсираше. Како да имаше свој ритам.

Сензорите реагираа веднаш.
Пулс.
Слаб, но постоечки.
Суштеството беше живо.

Паника.
Локацијата беше веднаш затворена. Војската ја презеде контролата. Контактот со јавноста беше прекинат. Информациите – строго доверливи. Но сепак, гласини се појавија.

Научници почнаа да пријавуваат несоница, халуцинации, чудни соништа. Некои велеа дека слушале гласови во својата глава, на јазик кој никогаш не го учеле. Еден од техничарите подоцна изјави:

— Го чувствував. Иако очите му беа затворени, знаев дека некако нè гледа.

Сферата почна да свети со сино светло. Апарати откажуваа. Животни почнаа масовно да го напуштаат регионот. Локалните жители зборуваа за тивки вибрации што се слушаат ноќе, за чувство на студ и притисок во воздухот.

Некои веруваат дека суштеството е од исчезната цивилизација, многу постара од човештвото. Други мислат дека не е од оваа планета. Но најстрашното тврдење е:
Ова не беше ковчег. Ова беше затвор.

Затвор за нешто што никогаш не смеело да биде пуштено на слобода.
Но ние го отворивме.

Сега е доцна да се вратиме назад.
Суштеството е ослободено.

А прашањето што останува да виси во воздухот е:
Што разбудивме?
И дали ќе можеме да преживееме последиците?