До полициската станица дојде повик една навидум обична вечер. Гласот на човекот од другата страна на линијата беше вознемирен, треперлив. Тој тврдеше дека слуша чудни звуци од напуштената куќа до неговата — нешто како тивко стенкање или гребење. Не можеше точно да објасни, но беше упорен: „Таму има нешто. Ве молам, испратете некого.“
Иако можеше да се смета за шега или заблуда, интонацијата на повикувачот беше доволна за да ги убеди полицајците. Веднаш беше испратена патрола со искусен полициски куче — германски овчар по име Греј, познат по својата извонредна интуиција.
Куќата се наоѓаше на периферијата од градот, во заборавена населба со напуштени домови и разурнати дворови. Таа конкретна куќа беше симбол на распаѓање: искршени прозорци, паднати врати и покрив што се закануваше да се сруши секој момент.
Но, штом полицајците влегоа внатре, веднаш почувствуваа дека нешто не е во ред.
Воздухот беше тежок, влажен, наполнет со мувла и прашина. Подот шкрипеше, а ѕидовите беа пукави и потемнети. Но вистинскиот ужас ги чекаше во дневната соба — или барем во тоа што останало од неа. Речиси целиот под беше пропаднат. Во средината се отвораше длабока дупка, мрачна и студена, како бездна што проголтала време.
Греј одеднаш застана. Застркани. Почна да ржи, потоа да лае — гласно, жестоко. Се стрча кон работ на јамата и почна да копа со шепите. Не го тргаше погледот од темнината.
Искусниот полицаец Андреј пристапи внимателно, извади батериска ламба и се наведе над дупката. Кога светлината го осветли внатрешноста, тој се повлече со избледено лице. „Викај засилување,“ рече тивко. „Одма.“
На дното на јамата, покриено со земја и стари дрвени остатоци, лежеше тело.
Но не беше обична леш. Телото беше полумумифицирано, со искривени екстремитети и сива, исушена кожа. Лицето беше замрзнато во гримаса на ужас. Околу телото имаше стари, р’ѓосани синџири, лисици и метални алатки — не за работа, туку за врзување. Или за мачење.
Областа веднаш беше обезбедена. Пристигнаа форензички експерти. По вадењето на телото, почна истрагата. Се откри дека се работи за маж на возраст од околу 40 години, мртов најмалку пет години. Причина за смрт: дехидрација и глад. Бил жив затворен и оставен да умре бавно.
Кој го направил тоа? И зошто?
Соседите почнаа да се сеќаваат. Еден постар маж изјави дека одамна таму живеел човек по име Николај. Човек повлечен, тивок, што речиси не излегувал. Се зборувало дека имал брат, но тој исчезнал одеднаш. Сите мислеле дека се отселил.
Но не се отселил.
Полицијата почна да ја составува приказната. Николај починал од срцев удар пред неколку години. Од тогаш куќата стоела празна. Никој не се осмелил да провери што има внатре. Никој не помислил дека под подот, години по неговата смрт, сè уште лежи тајна.
Под куќата, истражителите открија стара визба — веројатно од минатиот век. Николај ја засилил, ја затворил, и ја претворил во затвор. Таму го држел својот брат. Причините остануваат мистерија. Болест? Омраза? Љубомора?
Без повикот на оној сосед и без инстинктот на кучето Греј, оваа вистина никогаш немаше да излезе на виделина.
Куќата ќе биде урната. Но приказната што ја криеше ќе продолжи да се прераскажува. Бидејќи некогаш — тишината не значи мир. Туку тивок крик што никој не сакал да го чуе.