Во време кога свадбите сè повеќе наликуваат на спектакли – со дронови, кореографирани танци и беспрекорно уредени фотографии за социјалните мрежи – една млада жена одлучи да направи нешто длабоко човечко, емотивно и сосема неочекувано. Таа не само што го одбра денот на венчавката според срцето, туку и го совпадна со 100-годишнината на најважната жена во нејзиниот живот: нејзината баба.

И тука не застанала. Елиза (28) ја замолила баба ѝ Ана, која токму тој ден наполнила 100 години, да биде нејзина деверуша.

„Ова не беше само гест. Ова беше љубов. Почит. Благодарност за животот што таа ми го подари,“ изјави Елиза додека стоеше на олтарот, држејќи ја баба си за рака – рака со брчки и спомени од еден цел век.

Ана е родена во 1925 година. Поминала низ Втората светска војна, останала вдовица млада, израснала три деца сама, и никогаш не ја загубила својата сила и достоинство. Но најважно од сè — секогаш била таму за својата внука. Таа ја нишала како бебе, ја тешела во тинејџерските години и ѝ била потпора во секој тежок момент.

„Кога ѝ кажав дека ќе се мажам, ме погледна и тивко рече: ‘Ќе носиш убава вел?’ Потоа додаде: ‘Кога би можела, би сакала да одам со тебе до олтарот.’ Во тој миг знаев што треба да направам.“

Елиза ја одложила својата свадба и ја закажала токму на денот на бабиниот јубилеј. Тоа било не само израз на љубов, туку и начин да ѝ се оддаде чест на жената која го обликувала нејзиниот живот.

На денот на венчавката, сите присутни беа во шок. На местото на традиционалната девојка со цветови по патеката, се појави Ана – во елегантен светол фустан, со перлена брошна од нејзината венчавка пред повеќе од 75 години. Таа чекореше бавно, но гордо. Целата сала се исправи и почна да аплаудира. Луѓето плачеа. Никој не остана рамнодушен.

„Тоа беше момент кој ќе го носам во срцето до крајот на животот. Не поради венчавката, туку поради неа. Таа ми даде сè,“ рече Елиза со треперлив глас.

Фотографиите од свадбата се проширија низ светот. На една од нив, која стана симбол на настанот, се гледа како Елиза ја бакнува баба си на челото пред олтарот. Тој бакнеж беше посилен од илјада зборови — бакнеж за благодарност, за време, за вечна врска.

Некои ја обвинија за желба за внимание. Но оние што навистина разбираат љубов, знаеја дека ова не беше претстава. Ова беше реалност што ретко се гледа денес.

Ана, пак, подоцна изјави: „Мислев дека ќе заминам тивко, без трага. Но сега знам дека мојата душа ќе живее во овој ден, во тие фотографии, во срцето на мојата внука.“

Неколку месеци по свадбата, Ана сè уште е тука. Седи во своето омилено фотелје, плете ќебе за своето идно правнуче и со љубов ги гледа фотографиите од свадбата закачени на ѕидот.

Ова не е приказна за гламур, туку за суштината. За љубовта што се гради со години. За бабите кои не бараат ништо, а даваат сè. За благодарноста што треба да ја покажеме додека имаме време.

И можеби еден ден, некој ќе нè погледне во очи и ќе ни каже:
„Ти беше мојата деверуша во најважниот ден од мојот живот.“