Утрото започна како и секое друго во болничката соба на Александар Петрович — богат бизнисмен, сам, уморен и далеку од домот. Навикнат на кратки, службени посети, на студени прашања и љубезни, но рамнодушни насмевки. Парите не му донесоа ништо повеќе од осаменост. Но тој ден — нешто се промени.

Во собата влезе Марина — една од ретките медицински сестри со кои тој имаше вистинска врска. Млада, топла, секогаш со искрен поглед и насмевка што будеше доверба.

— Добро утро, Александар Петрович! Како сте денес?
— Може и подобро, — рече тој, покажувајќи кон големата кошница со овошје. — Еве, донесоа. Се „грижат“, барем така велат…

Марина се приближи. Кошницата беше раскошна — портокали, ананаси, манго, грозје.
— Може ли да земам еден портокал?
— Земи, секако. Мене не ми се јаде. Сето ова изгледа како претстава. Не чувствувам вистинска грижа, само обврска.

Марина седна до него, почна да го лупи портокалот. Мирисот се рашири низ собата. Додека Александар зборуваше за недовербата што ја чувствува, таа внимателно го слушаше, понекогаш одговараше со тивка мудрост.

— Знаете, понекогаш луѓето не знаат како да ги покажат своите чувства, — рече таа, ставајќи ги парчињата на салфетка. — Тоа не значи дека не им е грижа.

Потоа зема едно парче, се насмевна… и го стави во уста.

Тогаш се случи нешто што никој не очекуваше.

За неколку секунди, лицето ѝ побледе, очите ѝ се раширија, почна да се гуши и да дише тешко. Посегна по грлото, се наведна… и падна на подот, без свест.

Александар во паника притисна на копчето за итен повик. Вратата се отвори со тресок, влегоа доктори и сестри. Во собата завладеа хаос.

Марина лежеше неподвижно. Никој не можеше да објасни што се случи. Таа немаше алергии. Немаше болести. Беше целосно здрава.

И тогаш, еден болничар кој ја подигнуваше кошницата, забележа нешто скриено меѓу портокалите — мала белешка. Невообичаено напишана порака:

„Сега знаеш – не сè се купува. И не сè се простува.“

Само иницијали подолу. Но Александар веднаш знаеше.

Знаеше КОЈ ја оставил кошницата.

Пред години, тој уништил еден поранешен партнер — човек со кого градеше империја, а потоа го предаде и го остави без ништо. Мислеше дека минатото е погребано. Но не било.

Токсиколошкиот извештај ја откри вистината: портокалите биле обработени со редок алергиски засилувач — хемиска супстанца која предизвикува опасна реакција, особено кај жени. Александар најверојатно немаше да почувствува ништо. Но Марина…

Таа стана жртва.

Невина, љубезна, таа што едноставно сакаше да направи друштво на осамен човек.

Таа преживеа. Со мала разлика од неколку минути. Брза реакција, инјекции, итна нега. Докторите беа јасни: ако не реагираше веднаш, немаше да преживее.

Александар не се оддели од неа. Седеше крај нејзиниот кревет, молчеше, држеше рака. Кога ги отвори очите, тој прошепоти:

— Прости ми. Не требаше ти да страдаш. Ти беше единствената што искрено ми пријде.

Приказната се прошири низ целата болница. Вработените шепотеа по ходниците. Надзорните камери снимија курир, со капа и очила. Без отпечатоци. Без траги. Но Александар знаеше.

Знаеше дека минатото дојде по него. Само не очекуваше дека ќе удри во најчистиот човек покрај него.

Марина стана симбол. На добрината. На човечноста. На оние мали гестови кои го менуваат сето нешто.

А Александар?

Тој остана. Не од вина. Не од страв.

Туку затоа што конечно разбра што значи да ѝ должиш нешто на личност која не бара ништо за возврат.