Лето 2013 година, младиот Јури К., на 26 години, исчезна од мало село близу Кострома, Русија. Нема сведоци, нема последен повик, нема траги од насилство – само студен молк. Неговото семејство веднаш пријави исчезнување. Тимови за пребарување ги пребараа шумите и напуштените згради. Локалните телевизии ја емитуваа неговата фотографија со недели.
Но, времето минуваше, а случајот се ладееше. Година, две, пет… Семејството почна да прифаќа најлошото: Јури веројатно е мртов. Мајка му секоја година палат свеќа во црквата на денот кога исчезнал. Таткото молчи за него.
Сè до јули 2025 година.
Еден утрин, слаб, брадест човек со празен поглед се појави пред нивната куќа. Облеката му беше изнашана, лицето изнемоштено. Мајката мислеше дека е просјак. Но, тој изусти една реченица:
„Мамо.“
Таа ја испушти шољата и заплака.
Полицијата беше повикана веднаш. Никој не можеше да верува. По 12 години, Јури се врати. Но, тој не беше истиот човек.
Медицински прегледи покажаа – нема повреди, нема траги од насилство. Сепак, неговиот поглед беше празен, тој малку зборуваше, често запираше во средината на реченицата. Психолозите рекоа дека страда од сериозен посттрауматски стрес, но никој не знаеше каде бил сето тоа време.
По три дена, Јури почна да зборува.
„Се разбудив во подрум. Не знам како стигнав таму. Слушав чекори, шепотења зад ѕидовите. Но, никогаш не видов лице. Ми носеа храна и вода, но не знаев дали е ден или ноќ.“
Опиша како бил затворен во мрачна соба без прозорци. Понекогаш бил со поврзани очи одведен надвор на неколку минути. Никогаш не бил слободен.
Но, најстрашно беше што не бил сам.
Во соседната соба имаше жена, според нејзиниот глас. Тие комуницираа низ мала вентилациона решетка. Потоа, еден ден, нејзиниот глас замина. Јури мисли дека починала.
Медицинскиот тим направи уште едно откритие: два мали импланти – микрочипови под кожата, на рамото и во основата на черепот.
Немаше објаснување што се тие. Не беа стандардни медицински уреди.
Почнаа шпекулации. Некои веруваа дека бил киднапиран од сектa. Други мислеа дека бил дел од воен експеримент. Имаше дури и теории за отуѓување од вонземјани. Но, ништо не ја објаснуваше целата приказна.
Еден полицаец, кој сакаше да остане анонимен, рече нешто што сите ги заледи:
„Кога го најдовме, му беа исечени ноктите, косата му беше средена, облеката чиста. Не изгледаше како некој што живеел во темница 12 години. Некој се грижеше за него. Постојано. Како да го подготвуваа… да биде ослободен.“
Што ако Јури не избега?
Што ако го пуштија?
Прашањето што никој не го поставува гласно: зошто сега?
Јури избегнува медиуми. Не зборува со новинари, не користи интернет. Соседите велат дека седи на терасата доцна навечер и долго гледа во небото. Како да чека некого. Или се плаши дека ќе се вратат.
Секое утро подготвува две шолји чај.
Една за себе.
Една за… некого друг.
Но, никогаш не кажува за кого.
Едно е сигурно: ова не е само приказна за исчезнување.
Ова е предупредување.
Или тест.
Јури се врати. Но што — или кој — остави зад себе?
И најважно…
Кој ќе биде следниот?