Кога Алина и Тимур решија да го напуштат градот, пријателите им се смееја.
„Нема да издржите ни месец на село“, им велеле.
Но тие беа сигурни: им требаше тоа.

Градот ги исцрпуваше. Несекојдневни сообраќајни гужви, бетон насекаде, ладни лица, постојан шум и тој задушувачки чувството дека слободата е само илузија.

Сонуваа за тивки утра, за песна на птици наместо сирени, за вистински разговори наместо блескави екрани.
Потоа ја пронајдоа старата напуштена куќа, покриена со маховина, на крајот од заборавена патека. Рушевина, но полна со душа. Како да ги чекаше.

Но не беа сами.

Од првиот ден нешто не беше во ред.
Тешко беше да се опише.
Подот чкрипеше чудно.
Ветрот носеше ладни струи што звучеа како шепотења.
И огледалата.

Беа насекаде.
Во секоја соба, вградени во ѕидовите. Стари, замаглени, со украсни рамки. Претходните сопственици ги оставиле таму како дел од куќата.
Алина се обиде да ги помести, да ги покрие, но не можеше. Како да беа залепени. Како да беа живи.

Потоа забележа чуден детал: одразите не беа синхронизирани.
Мал задоцнување во движењата. Миг од око, скоро незабележливо… но доволно да ѝ се стегне крвта.

Не кажа ништо. Тимур мислеше дека е само замор и стрес. Но третата ноќ слушнаа три силни удари.
Три чукања. Доаѓаа од подрумот.

Вратата од подрумот беше затворена со години. Катанчето беше рѓосано, без клуч. Никогаш не ја отвориле.
А сепак, следното утро…
вратата беше полуотворена.
Катанчето беше нетрогнато.
Но вратата беше отворена.

Тимур реши да слезе.

Скалите беа тесни, изкопани во каменот. Воздухот беше влажен, темнината речиси опиплива.
Во подрумот имаше само една работа — огледало.

Не било какво.
Не како оние горе.
Ова беше нетрогнато, сјајно, златно, блескаво.
Но… не го одразуваше светлото од ламбата.

Тимур се приближи.
Го виде својот одраз.
Но кога се сврте да ја повика Алина… одразот не се помести.

Стоеше неподвижен.
Го гледаше.
Се насмевнуваше.

Тимур се повлече. Падна. Брзо се крена.
Огледалото беше… празно.
Немаше одраз. Никаков.

Од таа вечер, сè се промени.
Алина почна да се одалечува.
Велееше дека се чувствува поинаку. Дека се гледа себеси… однадвор.
Како некој да живее во нејзиното тело.
Како да е само набљудувач.

Тимур се будеше среде ноќ слушајќи глас што го викаше по име.
Но Алина спиеше.
Често ја наоѓаше стојана пред огледалото, неподвижна, со широко отворени очи… но празни.

Одлучија да побегнат.
Спакуваа малку работи.
Се качија во автомобилот.
Но огледалата… не сакаа да бидат допрени.
Проба едно да го скрши со чекан.
Склото пукна — и од него истече нешто црвено.

Побегнаа.
Го оставија сето зад себе.
Можеби и себе си.

Затоа што кога се погледнаа во ретровизорот на автомобилот…
Лицата што ги видоа не беа нивните.
Беа слични.
Но не беа тие.

Денес живеат во друга земја. Никој не знае каде.
Немаат социјални мрежи.
Немаат фотографии.
Нема огледала. Дури ни предната камера на телефонот.

Никогаш не зборуваат за таа куќа.
Но понекогаш, среде ноќ, Алина шепоти:
„Тој нè гледа. Чека. Сака да се врати.“