Во едно мирно италијанско гратче се случи приказна што ги допре срцата на илјадници луѓе низ целата земја. Не е приказна за славни личности или скандали, туку за едно осумгодишно дете чиј тивок чин на добрина стана тема на целата држава. Во време кога возрасните често забораваат што значи сочувство, токму ова дете потсети на вистинската човечност.

Сè започна на еден обичен училишен ден. Во училишната менза имаше смеа, воздухот беше исполнет со мирис на топла супа и свеж леб. Децата се редеа да го земат својот ручек, како и секој ден. Но, тогаш се случи нешто што едно момче никогаш нема да го заборави.

Една работничка во мензата забележа дека еден ученик има долг кон мензата. Пријде кон него и тивко му рече:
„Имаш долг. Не можеш да добиеш топол оброк.“
Наместо тоа, му даде тањир со парче сув леб и јаболко. Момчето само замолкна, но во неговите очи имаше нешто што никој не би требало да го види — срам и тага.

Марко, другарче од училиште со истите 8 години, го виде тоа. Не се насмевна, ниту го игнорираше. Стоеше смирено, гледајќи како неговиот другар ја свртува главата да ги сокрие солзите. Во тој миг нешто се разбуди во него.

Кога се врати дома, не им кажа ништо на родителите. Стигна во својата соба, го извади касичката во која веќе години собираше пари за велосипед, и ги изброја сите монети. Потоа донесе одлука на која многу возрасни не би се осмелиле.

Следното утро, пред градот да се разбуди, Марко отиде во училишната администрација. Нервозен, но решен, со раце полни со монети, пријде до секретарката и ѝ прошепоти:
„Ова е за ручеците на мојот другар. Ве молам, немојте да му кажувате. Сакам само да јаде како сите други.“

Секретарката беше запрепастена. Износот — 37.80 евра — беше точен износ за долговите на ученикот. Обиде се да праша повеќе, но Марко само ја тресеше главата и замина, како да не направил ништо посебно.

Но, таков чин не можеше да остане таен.

За неколку дена приказната за Марко излезе од училишните ѕидини. Локалните медиуми ја пренесоа, а потоа се прошири низ цела Италија. Луѓето разговараа за детето кое ја жртвуваше својата желба за да му помогне на другарот.

Почнаа да пристигнуваат донации. Десетици луѓе придонесуваа за фондови за училишни оброци за децата во потреба. Еден бизнисмен ги плати сите долгови за училишната менза во регионот. Друг му подарил на Марко велосипедот за кој сонувал.

Но, најмоќниот момент дојде далеку од камерите.

Еден ден, момчето кое доби само сув леб му пријде на Марко за време на одмор. Не кажа ништо. Само го прегрна силно. Во тој прегратка имаше сè. Марко знаеше дека направил вистинска работа.

Ова не е приказна за пари или признание. Ова е приказна за дете кое потсети на светот што значи да се грижиш за другите. Во општество каде што е лесно да се свртиш на другата страна, едно 8-годишно дете одлучи да не го направи тоа.

А ти? Би го направил истото?