Кога твоето дете почнува да раскажува чудни работи, се насмевнуваш. Кога ноќе плаче, го тешиш. Но, кога ти сам ќе бидеш сведок на нешто што го надминува секој разум, твојот свет се руши за миг.

Ние тоа го искусивме пред неколку недели. На почетокот мислевме дека е само фаза, лош сон, детска имагинација. Но, она што го откривме зад огледалото во собата на нашиот петгодишен син беше вистина — ужасно вистина. И од тогаш ништо не е исто.

Сѐ започна со шепотења…
Нашиот син е пет години. Весел, љубопитен, понекогаш срамежлив — како секое дете на неговата возраст. Но, одеднаш нешто се промени. Стануваше нервозен, плашлив, одбиваше да спие сам во својата соба, особено ноќе. Една вечер влетуваше во нашата спална, плачлив:

„Некој е зад огледалото… шепоти… ме вика…“

Мојот сопруг и јас се погледнавме. Дечји стравови, си рековме. Нешто што ќе помине со време. Но, тој го повторуваше тоа секоја вечер — со таква сигурност што ни се заледи крвта.

„Стои зад стаклото. Ме гледа…“

Го прегледавме собата темелно. Под креветот, во гардероберот, зад завесите. И големото старо огледало на ѕидот. Сè беше нормално.

Но, тоа огледало… емитуваше необјаснив чувство. Како да не само што ја рефлектираше собата — туку ја набљудуваше.

Ноќта кога сѐ се промени
Беше доцна навечер. Јас и сопругот гледавме филм во дневната соба. Сè беше тивко. Тогаш влетува нашиот син. Блед, во солзи, усните му трепереа.

„Се врати! Тој е зад огледалото! Го слушнав неговото дишење!“

Сопругот длабоко здивна и стана. „Добро,“ рече, „ајде да провериме уште еднаш.“

Но, овој пат и јас почувствував нешто. Нешто беше поинаку. Кога влеговме во неговата соба, воздухот беше… потежок. Непоместен. Превише тивок.

Синот покажа кон огледалото и прошепоти:

„Тој е таму…“

Приближивме се. Ништо. Тишина. Потоа — го видов тоа. Само за момент. Површината на огледалото… благо затрепери. Како да ја поместил лесен поветарец. Сопругот без двоумење направи чекор напред и го отстрани огледалото од ѕидот.

И тогаш двојно заповикавме.

Што беше зад огледалото?
Немаше ѕид. Немаше гипс-картон. Немаше дрво.
Зад огледалото — немаше ништо.

Црна, бескрајна празнина. Не само празен простор — нешто зло. Студ што ти проаѓа низ коските. Тогаш слушнавме.

Шепот. Нежен. Зловест.

И го знаеше нашето име.

„Мамо… Тато…“

Стоевме како камен, парализирани. Ја зедов синот во прегратка. Тој трепереше, но веќе не плачеше. Наместо тоа, мирно нè гледаше и рече:

„Видете? Јас бев во право. Тој е вистински.“

Што следеше, ќе нè следи засекогаш
Следното утро внимателно го завиткавме огледалото во дебела крпа, го однесовме во колибата на родителите на сопругот во шума и длабоко зад шталата го закопавме.

Глупо? Можеби. Но таа ноќ — првпат по недели — нашиот син спиеше мирно.

Ние не.

Зашто дури и без огледалото… ние сè уште го чувствуваме.

Присуство што не набљудува. Која чека.

Почнав да слушам тивко дишење ноќе. Сопругот тврди дека видел сенка зад синот додека си игра.

Го покривме целиот сјаен мебел во куќата. Без огледала. Без стакла. Без сјајни уреди. Но веќе не верувам дека тоа има значење.

Зашто утрово нашиот син дојде во кујната и со истото смирено гласче рече:

„Пронајде друг пат. Ќе се врати наскоро.“

Што беше тоа?
Обидувавме се да го објасниме разумно. Паранормално? Димензионална пукнатина? Халуцинација? Заедничка илузија?

Не знам.

Знам само дека зад огледалото имаше нешто. Нешто вистинско. Нешто древно. И сега, кога го нарушивме — не знаеме како да го отстраниме.

Најстрашната работа?

Не мислам дека некогаш си заминало.