Во центарот на мирен градски парк, стоеше весела, шарена карусела. Деца со смеа се вртеа, родителите ги снимаа, воздухот мирисаше на пуканки и шеќерна волна. Секој ден — стотици луѓе.
Никој не веруваше дека нешто може да тргне наопаку. Машинеријата изгледаше стабилно. Кабините беа проверени. И ништо не укажуваше на тоа што ќе се случи еден саботен ден.

Се започна како и секогаш
Беше сончево. Во редот за возење стоеше и 11-годишната Лидија, девојче со две плетенки и очи полни возбуда. Го молеше својот татко:

„Тато, сакам горе, највисоко! Таму се гледа целиот град!“

Касиерката се насмевна, ја смести Лидија во кабината број 6, ја закопча, и каруселата тргна. Кабините се подигнуваа, музиката се вртеше, сè изгледаше нормално.

До моментот… кога се слушна крик.

Страв во воздухот
Крикот беше висок, продорен — и доаѓаше од високо. Луѓето ги кренаа погледите. Некој викна: „Погледнете ја кабината!“

Кабината на Лидија беше накривена. Левиот носач изгледаше како да попуштил. Таа виси под агол, а каруселата и понатаму се врти.

Таткото на Лидија трча до операторот. Овој го притиска копчето за итен прекин.
Ништо не се случува. Целата конзола е замрзната. Ниту еден систем не реагира.

Лидија, сама во кабината, се држи за рачките. Очевидци велат:

„Престана да вика. Се чинеше како да зборува со некого — шепотеше нешто.“

Кабината… замрзнува
Во мигот кога сите мислеа дека кабината ќе се откачи и ќе падне,
кога срцата беа замрзнати од страв,
се случи нешто што никој не можеше да го разбере.

Кабината застана. Среде воздух.
Не се мрдаше. Не се нишаше. Висеше — како да е држена од нешто што не го гледаме.

Тоа траеше 6 до 7 секунди.
Доволно време за техничарот да стигне до задната табла и рачно да го исклучи напојувањето.
Доволно за пожарникарите (веќе повикани од посетител) да постават скала.
И доволно — да ја симнат Лидија.

Таа беше жива. И рече нешто што ги шокираше сите
Без повреди. Само бледа и тивка. Кога татко ѝ ја прегрна, таа прошепоти:

„Не ме држеа појасите. Ме држеше некој… со раце. Ми рече да не се плашам.“

Инспекцијата? Без грешки
Два дена подоцна пристигна независна комисија.
Механички? Сè во ред.
Кабината? Цела.
Болтови, кабли, струја — без проблем.
Но една работа ги збуни сите:

Системот регистрирал команда за итно сопирање — од “оператор 2”.

Но на тој ден, втор оператор не постоел. Ниту лог, ниту име, ниту пристап. Командата е таму, во системот — но без извор.

Од тој ден…
Кабината број 6 не се користи.
Но луѓето доаѓаат. Оставаат свеќи. Цветови. Детски цртежи.
На кабината со маркер некој напишал:

„Не падна — затоа што некој не дозволи.“

Лидија, пак, се насмевнува. Вели дека веќе не се плаши од височина.

„Ако некогаш повторно се качам… ќе знам дека дури и кога сè се расипува, нешто — или некој — ќе те задржи.“