Требаше да биде совршено патување. Луксузен крузер, златни зајдисонца над бескрајниот океан, чаша шампањ во рака и љубов толку силна што изгледаше дека ќе трае вечно. Алина и Артјом, млад заљубен пар, се впуштија во романтично крстарење низ екзотичните води на Индонезија, несвесни дека нивната љубовна приказна ќе се претвори во една од најголемите и најзагадочни поморски трагедии на 21 век.

Сè започна како во бајка. Бродот Luna Maris, гордост на една елитна крстаречка компанија, исплови од Бали на сончево утро во јули. На бродот – познати личности, успешни луѓе, блогери, младенци и љубовници кои славеа годишнини. Сè беше совршено организирано: вечери под ѕвезди, жива музика, театарски претстави и посети на рајски острови каде што времето изгледаше како да застанало.

Алина водела дневник. Нејзините записи подоцна ќе станат предмет на бројни телевизиски емисии и онлајн теории на заговор. Во запис од 14 јули таа пишува: „Стоиме на палубата и ги гледаме брановите. Првпат во животот не се плашам. Тука, во срцето на океанот, го најдов својот дом — во неговите очи.“

Но помалку од 24 часа подоцна, тој сон се распаднал.

На 15 јули, во 03:47 часот по локално време, се случил подводен земјотрес со магнитуда од 8,6 степени, недалеку од брегот на Суматра. За неколку минути се создало огромно цунами. Системот за рано предупредување целосно откажал. Luna Maris се нашол директно на патот на ѕверот од вода. Екипажот немал време за реакција.

Патниците се разбудиле од глув, грмогласен звук, што многумина го опишуваат како „нешто што не е од овој свет“. Висок бран, колку десеткатница, се приближувал со незапирлива сила. Снимки од мобилни телефони што биле повратени прикажуваат хаос: врисоци, вибрирачка палуба, расфрлани столчиња, луѓе во паника. За само четири минути — Luna Maris исчезнал.

Кога спасувачките екипи стигнале на последната позната локација, нашле само парчиња од бродот, неколку појаси за спасување и една празна спасувачка чамец. Ниту едно тело. Ниту еден преживеан. Ниту сигнал од „црната кутија“. Само безгласна празнина.

Светот беше шокиран.

Како може цел брод со 214 луѓе да исчезне без трага? Каде се телата? Зошто морето не врати ништо?

Неколку недели подоцна, мистеријата се продлабочи. Парче од трупот на бродот со гравурата “Luna Maris” било најдено во планински предел на островот Јава, 30 километри внатрешност од морето. Експертите биле збунети. Бран не можел да донесе толку тежок објект до таму. Геолог изјавил: „Ова изгледа како да паднало од небо.“

Но вистинскиот шок следел три месеци по трагедијата.

Во Бангкок била пронајдена млада жена — дезориентирана, исплашена, зборувала руски и тврдела дека била спасена од „човек со црни очи кој ѝ рекол да молчи“. ДНК тестовите потврдиле: тоа била Алина.

Таа преживеала. Но Артјом – и сите останати – исчезнале.

Алина одбива да зборува. Живее повлечено, под безбедносна заштита, далеку од јавноста. Според блиски извори, еднаш шепнала: „Тоа не беше само цунами. Беше нешто друго. Ние не требаше да бидеме таму…“

Теории избија насекаде.

Некои веруваат дека бродот влегол во паралелен свет. Други тврдат дека е дело на вонземска интелигенција. Најмрачната теорија го поврзува исчезнувањето со „проколнат остров“ — последната дестинација на патувањето — за кој локалните племиња велат дека никогаш не смее да се посетува.

До ден-денес нема официјално објаснување. Потрагата продолжува. Но нема нови докази. Нема преживеани. Нема остатоци. Само една жена, заробена меѓу сеќавања и тишина.

Што навистина се случи таа ноќ во срцето на Индискиот океан?

Никој не знае.

И можеби… така и треба да остане.