Некои денови почнуваат сосема обично — шолја кафе, утринска рутина, детска смеа низ домот.
Но понекогаш, за само една секунда, светот што го знаеш се распаѓа.
Тој ден беше таков. Ден што никогаш нема да го заборавам.

Мојот син Марко, осумгодишен, сакаше да се качи на таванот. Рече дека бара стара кутија со играчки.
Му дозволив. Што може да има таму? Малку прашина, стари работи, пајаци можеби… ништо опасно.

По десет минути слушнав како ме вика.
Но не беше неговиот нормален глас. Не беше разигран. Беше тивок. Исплашен. Едвај шепот.

Потрчав нагоре.

Она што го видов — никогаш нема да го избришам од меморијата.

Марко седеше на подот, стуткан, со колената до градите. Лицето му беше бело како чаршав. Очите широко отворени, зјапаше во темниот агол на таванот.
Тивко шепотеше:
„Тато… нешто се движи…“

Го грабнав во прегратка. И тогаш погледнав таму.

Прво не видов ништо. Само мрак. Но тој мрак беше… прегуст, премногу темен за еден агол во куќата.

И потоа… се помести.

Не беше животно. Не беше птица.
Беше… сенка, темна маса што ползеше по ѕидот.
Како мастило што се разлева низ вода.
И тогаш — се исправи. Не чекореше, не лазеше. Се појави, исправена… висока… како да има тело, но не човечко.

Стоев замрзнат. Мозокот ми бараше логично објаснување: оптичка илузија? глушец? нешто нормално?
Но во срцето знаев:
тоа не беше од овој свет.

Слетав долу со Марко во раце, го затворив поклопецот од таванот и го заклучив.

Но дури и долу… чувствував дека тоа сè уште е горе.
И не набљудува.

Од тој ден — никој не се качи на таванот.

По два дена, повикав служба за дезинсекција. Мислев дека можеби има гнездо од оси или стаорци.
Дојде човек, професионалец, сигурен во себе. Се качи со батериска ламба.

По дваесет минути се симна… побелел како креда.

Ми рече:
— „Нема инсекти. Нема животни. Но… нешто не е во ред таму горе.“
Го прашав што точно мисли.
Рече:
— „На подот има траги… како нешто да се влечело. И на ѕидот… има отпечаток од дланка. Детска дланка. Но… предолга.“

Одби да се врати.

На Марко не му кажав ништо. Но ноќта… почнав да слушам звуци.
Не шкрипење.
Чекори. Спори. Тешки.
Понекогаш… чешлање.

Една утрина најдов детски цртеж на кујнската маса.
Не беше наш.

Цртежот го прикажуваше таванот. Темниот агол.
И висока фигура. Без лице.

Под неа, со детски ракопис, пишуваше:
„Вечерва ќе слезе.“

Го запалив.
Следното утро… се појави нов.

Се обратив кај психолог. Кај свештеник. Дури и кај луѓе што се занимаваат со паранормални појави.
Некои ми се смееја. Други молчеа и си заминаа.
Еден стар свештеник ме погледна право в очи и рече:
— „Не си отворил само таван. Отворил си праг.“

Сега знам.

Тоа нешто не сака да нè убие.
Сака да игра.
Да набљудува.
Да чека.

И ноќеска… повторно ги слушнав чекорите.

Но овојпат… не беа од таванот.
Беа на скалите.
Слегуваше долу.

Ако го читаш ова… запомни едно нешто:
никогаш не дозволувај твоето дете да истражува мрачни и заборавени делови од домот.
Зашто понекогаш, во темнината, не се кријат само пајаци и прашина.
Понекогаш… нештото што демне — веќе чека само на тебе.