Пожарот избувна ненадејно — див оган што за неколку минути го проголта вториот кат од стар, заборавен магацин на периферијата од градот. Се сметаше за напуштен. Само стари кутии, прашина, искривени кабли, ѕидови што молчат со години.

Но во тој момент, некој сѐ уште беше внатре.

Прв влезе токму тој.
Дафилд. Пожарникар. Шлем број 31.
Тивок човек, со скромен изглед, со мустаќи и поглед што не се трга од опасноста. Не зборува многу. Но секогаш прв скока во пламенот.

Минутата помина. Па три.
Командирот веќе ја крена раката да го повлече тимот — температурата растеше, конструкцијата беше на раб на колапс.

Тогаш…
Од чадот излезе силуета.

Беше тој. Цел во саѓи, дише тешко… и во рацете држи нешто.

Мало, преплашено топче со крзно.

Изгорена на некои места. Црна од пепел. Страв во очите.
Но — жива.

Таа вечер ја завитка во стара крпа и не ја пушти.
Ниту еден човек не се осмели да ја допре.

— Доста видела непознати денес, рече само тивко.

Сите очекуваа дека ќе ја однесе на ветеринар. Или дека ќе ја остави во засолниште.

Но таа вечер… заспа во неговиот шлем.
Како да припаѓаше токму таму.

А утредента…
Сама скокна на неговото рамо.
Како отсекогаш да било нејзино место.

Оттогаш, не се одделува од него.
Јаде од неговата кутија со ручек. Спие во неговиот ормар во станицата. Чека покрај камионите пред секоја интервенција.

И секогаш кога ќе заѕвони алармот, таа прва му скока на рамото.
Како да сака да провери: ќе се врати ли повторно?

Станала душата на целата станица.
Невидлив симбол. Потсетник дека дури и меѓу пламените — животот може да победи.

Но постојат нешта што никој не ги кажува гласно.
Таа преде само кога е во неговите раце. Само тогаш.

И на едната шепа ѝ останала темна дамка.
Ниту време, ниту сапун можат да ја избришат.
Како отпечаток од пепел што одбива да исчезне.

Дафилд ја нарекува „нејзиниот потсетник“.

Понекогаш го фаќаат како ѝ гледа во очи.
Долго. Без збор.
Како да гледа дел од себе што го оставил во пламенот…
а што токму таа му го вратила назад.

И сега, секојпат кога градот ќе потоне во тишина,
и алармот повторно ќе ја раскине ноќта — тие двајца излегуваат заедно. Човек и мачка. Рамо до рамо.

Не само за да спасуваат.
Туку за да се сетат.
Да се надеваат.

Зашто секогаш мора да постои некој што чека.
Некоја душа што верува дека ќе се вратиш.

И можеби токму затоа Дафилд пак и пак влегува во оганот.
Зашто знае — таа ќе го чека. Секогаш.