Некои зборови не мора да се извикуваат за да болат. Доволно е да се кажат ладно. Спокойно. Во вистинскиот момент. Со точна намера — да засечат.

— Не смеј да ја допираш храната што ја купувам со мои пари! Ти не си една од нас и никогаш нема да бидеш!

Десетгодишната Наташа седеше за масата, со залак во уста и очи полни недоразбирање. Не плачеше. Само се сви во себе. Како некој што очекува удар — но не знае од каде ќе дојде.

Од другата страна на кујната стоеше Вера Тимофеевна, мајката на нејзиниот очув. Жената што дојде на „еден месец“ и остана веќе трет. Со ладни очи, вечно намуртен израз и зборови што не секогаш беа гласни — но секогаш болни.

— Каде се сирките што ги купив вчера? – буричкаше низ фрижидерот со нервозни движења.

— Јас… јас ги изедов… не знаев дека се ваши… извинувајте…, прошепоти Наташа.

Тоа беше доволно. Повеќе од доволно.

— Колку пати треба да ти кажам да прашаш што смееш да земеш?! Ова не е твој дом. Ова не е твоја храна. Не си моја внука. И никогаш нема да бидеш. Моите внучиња би добиле сѐ. Ти – ни едно чоколатце.

Во тие моменти Наташа не се почувствува гладна. Туку непожелна. Чужда. И тоа болеше повеќе од какво било лишување.

А што направи таа? Само изеде еден сирок. Без знаење. Со невино детско срце што не знае што е граница, бидејќи веруваше дека дома нема граници.

Но за Вера Тимофеевна — таа не беше „дома“. Таа беше „прикачена“. Дете од друга жена. Од претходен брак. Од минато што таа никогаш не прифати.

Марина — мајката на Наташа — не беше доволно млада, доволно бездецна, доволно „погодна“. А Наташа… таа беше потсетник на сѐ што не требаше да постои.

Иако некојпат ѝ беше речено:

— Мамо, ја сакам Марина. И Наташа ја сакам. Таа е моја ќерка сега.

Сега — Семјон молчеше. А Вера зборуваше во негово име.

Токму тогаш во кујната се појави Марина. Со насетена болка и цела вистина веќе разбрана. Наташа ја виде и тивко рече:

— Мамо, одиме ли во паркот? Сакав нешто да ти покажам…

— Одиме, душо. Подготви се.

Марина остана сама со свекрвата.

— Што ме гледаш така? – сардонично праша Вера. — Твојот маж нè прими во неговиот дом, но тоа не ја прави твојата ќерка дел од оваа фамилија. Таа ќе остане туѓа. И ти тоа го знаеш.

Марина молчеше. Не затоа што не знаеше што да каже. Туку затоа што знаеше што мора да се каже.

— Јас не сум барала љубов. Само почит. Но вие дури и тоа не го давате.

— Што? Ќе ме бркаш? Во домот на мојот син?
— Не ве бркам. Вие рековте „месец“. А веќе е трет. Но јас нема повеќе да дозволам моето дете да биде навредувано. Не овде. Не од вас.

— Добро, кажи му на Сема. Ќе видиме кого ќе избере!

— Нека ја погледне во очи. Нека ѝ каже сам дека не му е ќерка. Ако може.

Ова не е приказна само за злобна свекрва. Ова е вистинска приказна за невидливо насилство. За тишини што болат. За зборови што ја разнебитуваат детската душа повеќе од какво било викање.

Ова е приказна за дете што сака да припаѓа — но ѝ е кажано дека никогаш нема да биде „една од нас“.

И за мајка која, конечно, разбира:
Ако сега не ја заштити — ќе ја изгуби засекогаш.

Бидејќи понекогаш, љубовта не се брани со викање. Туку со граница.
Со тивко, но цврсто: „Доста е.“