Пет години заедно. Пет години љубов, компромиси, солзи, прегратки и сништа што ги ткаевме заедно. Нашата годишнина беше денот што најмногу го чекав. Сакав да биде посебен, но не ни сонував колку ќе биде… само не на начинот што го замислував.

Ме разбуди рано. Носеше кошула што ретко ја облекува, и имаше оној специфичен поглед — како нешто големо да се случува. Ми рече:

„Спреми се, имам изненадување за тебе.“

Срцето ми чукаше силно. Во глава веќе замислував: можеби некој прстен, некое патување… но не очекував да застанеме токму пред… автосалон.

Црвена. Сјајна. Совршена.
Паркирана во првиот ред, под рефлекторите, стоеше црвена, спортска кола. Не можев да поверувам. Се завртев кон него со очи полни солзи:

„Ова е за мене?“ – шепнав.

Тој се насмевна. Ме прегрна. Не рече ништо.
Го прифатив молкот како потврда. Почнав да му се заблагодарувам, да го бакнувам…
Но некако, нешто не беше во ред. Не изгледаше возбудено. Не беше среќен. Беше… празен.

Болка што не вреска, но убива
Дома, не можев да престанам да гледам во него. Молчеше. Конечно, се исправи, ги спушти рацете и ми рече:

„Не сакав да ти го уништам денот, но морам да ти кажам… Колата не е за тебе. Ја купив за сестра ми. Таа имаше роденден. Сакав само да ја земам и да те понесам со мене, мислев ќе ти биде интересно.“

Се стуткав. Болката не врескаше. Таа тивко ме параше одвнатре.

„Мислев дека е за мене…“ – реков. Тој само слегна со рамениците.

Не беше за колата. Беше за сè што откри
Можеби изгледа ситно. Можеби некој ќе каже „па што ако не била за тебе?“ Но она што го сфатив во тој момент беше многу подлабоко.
Не беше само подарокот. Беше тоа што воопшто не помислил дека тоа може да ме повреди.
Беше тоа што после пет години, сè уште сум втор избор. Посматрач, а не партнер.
Го гледав, и не гледав иднина.

Заминав уште истата вечер
Немаше кавги. Немаше викање. Само тишина.
Ги собрав моите работи, еден по еден доказ на нашиот заеднички живот, и ги ставив во куфер.

„Ќе заминеш заради кола?“ – ме праша.

Не. Ќе заминам заради тоа што тоа што јас мислев дека е љубов, беше само навика.
Ќе заминам затоа што тој не знае што е навистина важно.

Денес?
Денес пијам кафе сама. Мирно. Без очекувања.
Понекогаш ќе видам црвена кола и ќе се насмевнам. Не со болка. Туку со благодарност.
Затоа што тој ден не добив автомобил — туку добив вистина.