Анна никогаш не сонувала за луксуз. Обична студентка, која работеше по цел ден и учеше по цели ноќи, со надеж дека еден ден ќе го промени својот живот. Татко ѝ починал кога била дете, а мајка ѝ работела на три работни места само за да има што да јаде. Секој ден ѝ бил борба. Но, еден ден, во нејзиниот живот влезе тој.

Владимир Алексеевич беше сè што Анна не очекуваше. Бизнисмен со шеесет години, седа коса, тивок глас и длабоки, тажни очи. Првпат влезе во кафулето каде што Анна работеше вечерно. Седна, порача едно кафе и остана до затворање. Следниот ден се врати. Па и третиот. Никогаш не ѝ понуди пари. Никогаш не ѝ кажа ништо непримерно. Само зборуваше со неа. Ја слушаше. Ѝ носеше цвеќиња, книги, и еднаш — ја покани на вечера.

Нејзините другарки се смееше зад грб: „Си полудела? Па тој има години колку твојот дедо!“ Но Анна во него не гледаше старец. Гледаше човек кој ја почитува. Човек кој не ја брза. Човек кој ја гледа како личност. По три месеци, ѝ понуди прстен. Во скап ресторан, со свеќи и виолина. И таа рече „Да“.

Свадбата беше луксузна — бел фустан, лимузина, гости со скапи подароци. Насловите во медиумите беа сензационални: „Студентка без денар се омажи за милионер!“ Сите ја нарекуваа златокопачка. Но Анна молчеше. Таа знаеше што чувствува.

А тогаш дојде првата брачна ноќ.

Анна влезе во хотелската соба со стегнато срце. „Ќе биде чудно? Ќе очекува нешто? Ќе ме повреди?“ — прашања ѝ се вртеа во глава. Владимир седеше на работ од креветот, со чаша вино, замислен.

— Анна, — рече тивко, — морам нешто да те замолам.

Таа се стегна. Очекуваше секакви барања.

— Кажи, — одговори внимателно.

— Ве молам, не се плаши. Знам дека можеби очекуваше друга ноќ. Но… само те молам, остани покрај мене. Без бакнежи. Без допири. Без интимност. Само зборувај со мене. Кажи ми за твоето детство. За твоите стравови. За соништата. Сакам да ја запознаам твојата душа.

Анна занеме.

Тоа не беше игра. Не беше претстава. Неговите очи беа искрени. Не сакаше тело. Сакаше вистина.

— Сериозен ли си? — прошепоти таа.

Тој кимна. И во тој момент, Анна разбра: тој не е богат старец што купил млада жена. Тој е човек што знае да сака.

Целата ноќ зборуваа. Таа му раскажа за нејзината баба и нејзините топли кифли. За тоа како се плашела од темнина. За тоа дека сака да стане писателка. А тој ја слушаше. Со мир. Со трпение. Со срце.

Три години подоцна, Анна стана авторка на бестселер. Нејзината книга „Првата ноќ“ стана хит низ цела Европа. Во неа не раскажа за пари, туку за маж кој ѝ побара само едно: да биде покрај него.

Денес живеат во куќа покрај море. Секој ден зборуваат. Секоја вечер се држат за рака. Таа е млада. Тој е мудар. А нивната љубов? Вистинска.

И ако мислиш дека ова е само уште една бајка — грешиш.

Ова е приказна за тоа како едно едноставно барање може засекогаш да ти го смени животот.