Дождот капеше тивко, а воздухот мирисаше на железо, мувла и заборав.
Меѓу рѓосани контејнери, мокри картони и распарчен мебел, тинејџер по име Артем одеше бос, со капут што веќе не топлеше.

Имаше само 13 години.
Самиот, гладен, без дом, без никој да го побара.
Но оној ден… му се смени животот засекогаш.

Неочекуван крик од сметиштето
Додека пребаруваше отпад во потрага по стакло или некакви остатоци од храна, чу нешто.
Не беше мјаукање. Не беше животно.

Плач. Бебешки. Тивок. Но јасен.

Артем застана. Срцето му зачука посилно.
Пријде до еден метален контејнер и внимателно ја крена капакот.

Внатре — едно бебе. Завиткано во влажен ќебенце. Девојче. Лицето ѝ беше сино, прстите ѝ трепереа.

Момче од улица станува херој
Без да размисли, ја зеде во раце.
Го стави своето крпено палто околу неа и тргна да трча.
Ја однесе во напуштениот железнички вагон каде што преспиваше.
Запали оган, ја грееше со дланките, ја нишаше, ја молеше да издржи.

Не знаеше кој е таа. Но веќе ја чувствуваше како своја.
И тогаш, забележа нешто…
Медалјон. Сребрен. На нејзиниот врат. Со гравирано грбче: круна, лав и три ѕвезди.

Артем не разбираше.
Но тој симбол… ќе ја отвори Пандорината кутија.

„Знаеш ли која е таа?“
Следното утро, ја однесе кај една старица — аптекарка која некогаш му дала леб.
Таа повика доктор.
Кога тој ја виде девојчето и го отвори медалјонот, избледе.

„Знаеш ли кого си пронашол, момче?“ — го праша, гледајќи го право во очи.

Артем молчеше.

„Ова девојче е ќерка на највлијателната жена што исчезна пред шест месеци. Сите мислеа дека е мртва.“

Секој сакаше да ја сокрие вистината
Мајката на девојчето — позната активистка, советничка, и дел од политичка елита — исчезна без трага.
Ниту порака, ниту тело. Само молк.
И сега… нејзиното дете се појавува на депонија?

Како? Зошто?
И кој го направил тоа?

Ловот започна
Откако девојчето беше предадено на властите, за Артем започна кошмарот.

Прво — медиуми.
Потоа — тајни служби.
Потоа — сенки.

Мажи во црни палта го следеа. Еден му се доближи една ноќ и шепна:

„Ти виде нешто што не смееше. Ако зборнеш — ќе исчезнеш.“

Но Артем не се повлече.
Имаше совест. Имаше цел.

Дете од депонија – чувар на тајна
Веста се прошири:
„Сиромашно момче спаси ќерка на исчезната политичарка“
„Девојче пронајдено во отпад – откриено поврзаност со моќна фамилија“
„Вистината која требаше да биде закопана“

Но Артем — исчезна од радарите.
Не зеде пари. Не даде интервјуа.

Зошто?
Затоа што знаеше дека сè е многу поголемо.
Затоа што поседуваше втор медалјон — оној што бил скриен под ќебето.
Со иницијали на човек чие име никој не се осмелува да го изговори гласно.

Крај… или почеток?
Девојчето беше „префрлено под државна заштита“.
Но Артем знаеше дека тоа значи — тивко бришење на трагите.

Тој продолжи да истражува. Сам. Во сенка.

Тој веќе не беше дете.

Стануваше легенда.
И ако некогаш се врати — ќе ја раскаже вистината која може да го сруши системот.