Грижи се за нив. Прашај ја мајка ти што ми направи“
Тој ден требаше да биде најсреќниот во мојот живот.
Се разбудив со срце полно радост — денот кога конечно ќе ја донесам дома сопругата Лина и нашите две новородени близначки.
Сè беше подготвено: креветчињата беа поставени, облеката испрана, домот мирисаше на супа што тивко вриеше. Дури на пат до родилиштето купив балони.
Јас бев подготвен да ја прегрнам целата моја мала вселена.

Но кога стигнав таму — мојот свет се сруши.

Ниту насмевка. Ниту бакнеж. Само две спиени бебиња… и една белешка.
Собата беше тивка. Преплашена тишина.
Нашите ќеркички спиеја мирно, но креветот на Лина беше празен.
На масичката — здиплено ливче.
Го земав со раце што ми се тресеа.

Внатре пишуваше:

*„Збогум. Грижи се за нив.

Прашај ја мајка ти што ми направи.“*

Ми се затемни пред очи. Зборовите ме парализираа.
Излетав во ходникот, ја фатив првата медицинска сестра:
— „Каде е Лина? Каде е мојата сопруга?“
Таа се двоумеше, па рече:
— „Отиде утрово. Рече дека ти знаеш…“
Но јас не знаев. Ништо не знаев.

Се вратив дома со две бебиња — но без сопруга, без одговори.
Возев дома со две мали срца што дишат во седиштата зад мене и едно распарчено срце во моите гради.
Кога стигнав, мајка ми ме чекаше на врата. Со широка насмевка и тенџере во рака.
— „Еј, да ги видам моите внучиња!“ рече возбудено.

Ја гледав тивко.
— „Не сега, мајко.
Кажи ми — што ѝ направи на Лина?“

Не рече ништо. Само се замрзна.
— „Јас? Ништо… што зборуваш така?“
Но очите ѝ ја издадоа вистината.
Гледав вина. Гледав страв.

Ми рече еднаш: „Оваа девојка не е за тебе“. Не сфатив дека тоа беше закана.
Мајка ми никогаш не ја прифати Лина.
Ја критикуваше за сè: „Премногу тивка“, „Не те гледа како што треба“, „Не е од наша фамилија“.
Мислев дека ќе помине. Дека со времето ќе се прифатат.
Но не — стануваше полошо.
Тивок терор. Студени зборови. Презир во поглед.

А јас — слеп за сè.

И тогаш го најдов стариот телефон на Лина. И вистината ме удри како молња.
Два дена подоцна, барајќи документи, го најдов нејзиниот стар телефон.
Го вклучив.
Имаше гласовни пораки — од мајка ми.

„Ако си паметна, ќе си одиш сама.“
„Ти не му припаѓаш нему.“
„Ќе му го уништиш животот.“
„Остави го, додека не биде предоцна.“

Ми падна телефонот од раце.
Мајка ми ја малтретирала Лина. Психички. Тивко. Секој ден.

Лина не нè напушти.
Беше протерана.

Ја изгубив сопругата. Не од несреќа. Туку од омраза што се ширеше во мојот дом — додека јас гледав на друга страна.
Ја пријавив како исчезната. Полицијата рече: „Доброволно заминување“.
Но не беше доброволно.
Таа замина затоа што повеќе не можеше да издржи.
А јас… јас не ја заштитив.

Мајка ми ја избркав истата вечер.
Останав сам — со две ќерки што немаат мајка, и душа што нема мир.

Секоја вечер ги гледам нивните очи. И го гледам Лина.
Им шепотам:

*„Таа ве сака. Не ве остави.

Ја натераа.

А јас ќе ве чувам. За неа. И ќе чекам. Додека не се врати.“*