Небото беше сиво и тешко. Ситен дожд паѓаше како солзи од самото небо. Сите во дворот на капелата молчеа. Погледите беа наведнати, лицата бледи, срцата скршени. Но едно срце трепереше поинаку — срцето на бабата Елена.

Нејзиниот внук Александар, 22-годишен студент, според официјалната приказна, загинал во сообраќајна несреќа. Телото било пронајдено на автопатот. Службите брзо ја затвориле истрагата. Но Елена — таа не веруваше. Не веруваше дека такво нешто може да се случи токму на нејзиниот внук. Нешто не ѝ даваше мир.

Сé било премногу тивко. Премногу „совршено“. Погребот организиран брзо, телото донесено во затворен ковчег, мајката на Александар – Ана – одбивала да зборува, како да ја гуши некоја тајна. Кога ја праша зошто не може да го види внукот последен пат, Ана само рече: „Подобро е така… Не можеш да го видиш во тоа состојба.“

Но Елена не се откажуваше.

Кога свештеникот почна со последната молитва пред спуштање на ковчегот, таа стана, и со глас исполнет со болка и одлучност извика:

„Стоп! Сакам да го видам моето чедо! Последен пат!“

Сите се збунија. Некои се обидоа да ја спречат, но беше доцна. Раката ѝ се пружи напред. И… ковчегот беше отворен.

Тогаш… настана ужас.

Елена се свлече на колена. Очите ѝ се исполнија со страв, не со солзи. „Ова не е тој… НЕ Е АЛЕКСАНДАР!“ извика низ целиот храм.

Во прв момент сите помислија дека болката ѝ го заматила разумот. Но кога се приближија до телото… тишината ги проголта. Лицето на младиот човек во ковчегот — не беше Александар.

Ниту една карактеристика не се поклопуваше. Ниту формата на вилицата, ниту белегот што Александар го имаше на брадата од дете, ниту малата тетоважа на зглобот. Дури и рацете – подебели, со сосема поинакви нокти. Тоа беше друг човек.

Следуваше хаос. Луѓето врескаа, некои излегуваа во паника. Службите беа повикани. Телото беше конфискувано, а погребот — прекинат. По неколку дена, обдукцијата и ДНК анализата го потврдија незамисливото: телото не беше на Александар.

Тогаш започна вистинскиот кошмар.

Каде е тогаш Александар? Што се случило навистина? Зошто мајка му молчела?

Одговорот дојде неочекувано — во бел коверт без адреса, оставен пред вратата на бабата. Во него – само една ливче со три реченици:

„Тој е жив. Не барајте го. Ако продолжите, ќе го изгубите засекогаш.“

Елена ја изгуби силата во нозете. Ана, конечно, со солзи во очите, призна: два дена пред „несреќата“, двајца мажи со темни очила дошле кај неа. Ѝ дале плик со пари и ѝ рекле:

„Вашиот син мора да исчезне. Ако сакате да преживее — кажете дека е мртов.“

Таа била исплашена. И се согласила.

Но зошто? Кој го сакаше Александар „мртов за јавноста“? Дали видел нешто што не смеел? Дали бил дел од нешто многу поголемо?

Од тогаш, баба Елена секоја ноќ пали свеќа. Седи до прозорецот и го чека. Верува. Знае. Тој е жив.

Можеби далеку, можеби блиску. Можеби во бегство. Можеби во нечии раце.

Но еден ден… ќе се врати.

И тогаш, тајната ќе биде откриена.
И целиот свет — ќе биде шокиран.