Маршрута број 23. Секое утро — истите патници, истите станици, истото темпо. Но последните неколку дена, возачот Александар забележувал нешто што му го стегнувало срцето: на иста станица, секое утро, влегувало мало девојче — само, со солзи во очите.

Седнуваше на последното седиште, цврсто го прегрнуваше ранецот и гледаше низ прозорецот. Без збор, без телефон, без никој со неа. И секогаш — солзи.

Секој ден – исти солзи, исто молчење, исто место
Првите денови, Александар си помисли дека можеби се работи за некој семеен проблем или расправија. Но тоа продолжи. Пет дена по ред, истата сцена. И секогаш, девојчето ќе се симнеше на последната станица. Никој не ја чекаше. Никој не доаѓаше по неа.

Шестото утро – нешто се промени
Кога таа се качи, пред да седне, се наведна и погледна под седиштето. Тоа не му избега на Александар. И кога сите патници се симнаа, реши да ја провери таа позиција.

Се приближи, се наведна… и под седиштето пронајде мала метална кутија, замотана со селотејп и налепница со еднорог.

Во кутијата – нешто што не очекуваше
Таму имаше:

Стара фотографија: маж, жена и мало девојче — истото девојче.

Ливче со детски ракопис:

„Тато, ја сокрив како што рече мама. Не се лути. Те сакам.“

Мал метален клуч, со буква „Г“ изгравирана на него.

Александар веднаш отиде во полиција.

Полицијата не му веруваше
„Можеби си игра, деца се тоа“, му рекоа. Но Александар беше решен.

„Ова дете не се игра. Ова дете бара помош.“

Запишаа извештај, но ништо не презедоа.

Следниот ден – девојчето не се појави
Прв пат по шест дена. Александар почувствува студ по грбот. Стравот му рече дека можеби е доцна. Се врати на последната станица и почна да прашува во маалото.

Стара жена му кажа за напуштена куќа
„Таму живееше едно семејство. Таткото загина, мајката ја однесоа во болница. Девојчето… исчезна.“

Александар отиде таму. Куќата беше тивка, запуштена. Но внатре — моливи, хартија, душек, вода. Детски цртежи.

Сите покажуваа исто: автобус, девојче, возач.
На една цртежка пишуваше:

„Тој ме гледа.“

Клучот отвори стар сеф во подрумот
Во него имаше:

Документи на куќата

Животно осигурување

Писмо од таткото:

„Ако го читаш ова, веќе не сум жив. Те молам, најди ја мојата ќерка. Мајка ѝ е болна. Спаси ја.“

Девојчето – Лена – сега е на сигурно. Александар е нејзиниот херој
Сместена е во грижлива фамилија. Александар ја посетува. Таа му подари една цртежка — автобусот, нејзината фигура и тој зад воланот.