Мислеше дека е сама. Бањата требаше да биде празна. Но само еден чекор преку прагот ѝ го смени животот засекогаш. Тој беше таму. Под туш. Голот. Нејзин непознат. И кога се заврте… она што таа го виде на неговиот стомак — не беше ни нормално, ни можно. Тоа беше знак. Повик. Почеток на нешто што ни самата не можеше да си го замисли.

Сè започна како обичен ден… сè додека не го слушна звукот на водата
Ана (името е променето) се врати дома порано од вообичаено. Обична среда. Стресен ден. Сакаше само тишина и краток туш. Нејзиниот маж беше на службен пат. Куќата требаше да е празна.

Но… водата течеше.
Од бањата.

Срцето ѝ затропа. Тивко се приближи. Помисли дека можеби не затворила некој вентил. Но кога ја отвори вратата – ја затече сцена што никогаш нема да ја заборави.

Тој стоеше под тушот. Голот. Мирен. И тогаш — се заврте
Висок. Мускулест. Кожата му блескаше под водата. Ана остана закована. Сакаше да извика, но немаше воздух.

Тогаш тој се заврте. И ја погледна право во очи. Мирно. Без шок, без паника.
И рече:

„Требаше набргу да дознаеш.“

Но тоа не беа зборовите што ја шокираа.

Тоа беше знакот на неговиот стомак.

Таа го видела тој знак порано. Во соништата. Во кошмарите
Кружен симбол. Врежан во кожата. Не како тетоважа — туку како древно жигосување. Во кругот имаше триаголник, а внатре — свртена буква А. Страшно, но познато.

Од детството, Ана сонувала еден ист човек. Темен, висок, во вода. Стоел под дожд или под туш. Секогаш го носел тој ист симбол.

Секогаш кога ќе се будеше, го забораваше лицето… но не и тој знак.

Сакаше да избега, но тој го кажа нејзиното цело име. И нешто повеќе
„Ана Марија Јовановска. Родена на 4 април 1991 година, во 3:04 по полноќ. Ти беше избрана уште пред да се родиш.“

Таа замрзна. Никој не го знаеше тоа. Нејзиното целосно име, точниот датум и време на раѓање — не беа објавени никаде. Ни на социјални мрежи, ни во документи. Само нејзините починати родители го знаеле тоа.

Кој беше тој? И што бараше во нејзината бања?
Кога се обиде да праша „Кој си ти?“, тој не одговори. Само со раката покажа кон огледалото, замаглено од пареа.

И таму, на маглата, се појави порака:

„Тој е тука за да те разбуди.“

Симболот има име: Авалеј
Ана почна да истражува. Страници, форуми, архиви на окултни симболи. И таму — го најде. Симболот му припаѓал на фигура по име Авалеј — Стражарот на соништата. Ентитет кој се појавува на секои 100 години кај „избраните“ — луѓе што во себе носат древна меморија.

Таа — била една од нив.

Но потоа, нешто уште почудно се случи
Неколку дена подоцна, Ана забележа ист знак на својот сопствен стомак.

Првин изгледаше како модринка. Потоа — како изгореница. На крај — истиот симбол. Совршено ист.

И потоа — светеше. Навечер. Кога ќе заспие, започнуваат визии. Градови кои не постојат. Луѓе кои ги знае по име, но никогаш не ги сретнала. Јазици кои ги разбира — но никогаш не ги учела.

Тој исчезна. Но таа знае: сè уште е тука
Не се појавил повеќе. Но таа го чувствува. Кога симболот ѝ се загрева на кожата — знае дека е блиску. Понекогаш го сонува, како стои повторно под вода. Тивок. Мирен. Чека.

Луѓето мислат дека полудела. Но таа не е сама
На тајни форуми пронајде други како неа. И тие го виделе „човекот од бањата“. И тие имаат исти знаци. Сите со слична приказна.

И сега, сите тие — бараат одговори.
Зошто токму тие? Што се очекува од нив? И што следи?