Беше мирен летен ден. Сонцето блескаше над тиркизното море, а плажата, опкружена со палми, беше исполнета со туристи кои уживаа во своите одмори, далеку од секојдневниот метеж. Тишината и спокојството што владееја тој ден беа грубо прекинати од настан што целосно го промени текот на денот — и животот на една жена засекогаш.

Марија, триесет и четири годишна медицинска сестра од внатрешноста, заедно со нејзиниот сопруг беше на одмор на мал остров во Индискиот Океан. Ова им беше прв пат да го видат морето. За Марија, морето отсекогаш било симбол на убавина, романтика и мир. Никогаш не помислувала дека ќе биде сведок на борба за својот живот, буквално меѓу животот и смртта.

Се случи околу пладне. Марија одлучи да плива покрај обележаната зона, на околу триесет метри од брегот. Водата беше тивка и проѕирна. Никој не забележа ништо необично… сè додека не се слушна крик. Остaр, продорен, исполнет со ужас.

Луѓето на плажата се свртеа кон морето. Сите што гледаа кон површината го видоа моментот. Црна перка се појави над водата, сечејќи ја површината како нож. За неколку секунди, ајкулата нападна. Според локалните власти, се верува дека станувало збор за бела ајкула. Таа се приближи одзади и ја зграпчи Марија за левата нога, влечејќи ја под вода.

На плажата настана паника. Некои луѓе врескаа, други се тргаа од водата. Сопругот на Марија, кој дотогаш дремеше под чадор, се разбуди од вревата. Штом ја препозна гласот на својата жена, без двоумење влезе во морето.

Но, не беше сам. Двајца други туристи — поранешни спасувачи од Австралија — веднаш притрчаа да помогнат. Заедно формираа човечки синџир и пливаа кон местото каде што ја видоа Марија. Таа, иако тешко повредена, уште беше свесна и се обидуваше да се одржи над површината. Водата околу неа беше обоена со крв.

Еден од мажите мавташе по водата во обид да ја избрка ајкулата, додека другите двајца ја фатија Марија за рацете и почнаа да ја влечат кон брегот. Неочекувано, ајкулата се повлече. Подоцна експертите изјавија дека можеби се работело за „испитувачки“ напад, а не за напад од глад. Но, она што беше најважно е дека брзата реакција на тие луѓе го спаси нејзиниот живот.

На брегот веќе ги чекаа луѓе со телефони, повикувајќи помош. По неколку минути пристигна хеликоптер кој ја транспортираше Марија до најблиската болница. Операцијата траеше со часови. Заради тешките повреди, лекарите беа принудени да ѝ ја ампутираат левата нога под коленото. Но таа — преживеа.

Инцидентот брзо се прошири во медиумите. Властите издадоа предупредување и забранија капење на неколку плажи. Започна голема јавна дискусија за безбедноста на туристичките места и присуството на ајкули во тие води. Според експертите, вакви напади се екстремно ретки и повеќето ајкули не претставуваат закана за луѓето. Но за оние што беа таму, тоа беше шокантно и незаборавно.

Очевидците зборуваа со потресен тон. Еден турист изјави: „Сè изгледаше совршено. А потоа, за миг, се претвори во кошмар.“ Една жена, која беше таму со своите две деца, сведочеше дека инстинктивно ги покрила со пешкир, за да не го гледаат ужасот во водата.

Но приказната не заврши таму. Храброста на нејзиниот сопруг и на странците кои помогнаа беше признаена и пофалена од локалните власти. По неколку недели, Марија за прв пат јавно проговори: „Го изгубив дел од телото, но не го изгубив животот. И тоа благодарение на луѓе што не ме познаваа, но решија да ризикуваат за мене.“

Набргу по нападот, на островот беа поставени подводни камери и дронови за следење на морскиот живот. Исто така, започна едукативна кампања за безбедно однесување во морето и постапки при напад од морски предатори.

Иако шансите за напад се минимални, приказната на Марија потсетува дека природата е непредвидлива. И дека вистинската храброст често се појавува кога најмалку ја очекуваме.