Во пролетта 1989 година, во едно тивко гратче на границата меѓу Летонија и Русија, се случи нешто што првично звучеше како селска гласина. Но, она што започна како локална мистерија, прерасна во еден од најзагадочните и најконтроверзни настани на крајот од советската ера.
На 12 мај 1989 година, учениците од VII-1 одделение тргнале на училишен излет кон блиска природна резервација. Со нив биле класниот раководител и возачот на автобусот.

Никогаш не се вратија.

Во почетокот, никој не се загрижи премногу — веројатно задоцниле. Но кога падна ноќта, а немаше ниту повик, ниту трага, ниту глас — родителите пријавија исчезнување. Следеа големи потраги, вклучена беше полицијата, армијата, доброволци.
Три дена подоцна, автобусот беше пронајден. Празен. Заклучен. Паркиран на шумски пат, 30 километри подалеку од рутата. Клучевите беа во контактот. Никакви траги од борба. Никаков доказ за насилство.

Како целото одделение да испарило.

Истрагата беше веднаш класифицирана од советските власти.

35 години молк
Со распадот на СССР и хаосот од деведесеттите години, случајот исчезна од јавната меморија. Родителите молчеа. Печатот немаше информации. Се појавуваа повремени спомени во регионални весници, но ништо повеќе.

Дури во 2024 година се случи пресврт.

На анонимен форум, поранешен агент на советска служба објави:
„Не исчезнаа. Ги префрлија. Местото сè уште постои.“
Објави и координати.

Мнозинството не му поверува. Но група независни истражувачи отиде на местото. Она што го најдоа ги остави без збор.

Заборавен бункер
Во длабока шума, прекриен со мов и коров, се наоѓаше стар бетонски објект — напуштен воен бункер. Внатре — коридори, врати со заштитни брави, рѓосани машини.

Но најшокантното беше во внатрешноста:
совршено сочувана училница.

Табла. Клупи. Учебници на руски. Наставна табла со датум мај 1989. Ѕиден весник, детски цртежи. Како времето да застанало.

Но… немаше никој. Ниту ученици. Ниту тела. Ниту траги од паника. Само тишина.

Во ѕидовите — кабли. Стари апарати. Медицински документи.
Некои експерти тврдат дека се работело за психолошки експерименти. Други зборуваат за манипулација со реалноста, па дури и за временски експеримент.

Контакт
Во март 2025 година, еден истражувач добил писмо. Ракописно. Потпишано: „Иван З., VII-1“.
Текстот краток:
„Ние не исчезнавме. Нè префрлија. Уште сме тука, но не на начин на кој мислите.“

Графолозите го потврдија: ракописот се совпаѓал со тетратките од училницата.

Неколку недели подоцна — видео. Поставено на таен сервер. Се гледаат деца во советски училишни униформи.
Не постарени ниту ден.

Едно дете погледнува во камерата и вели:
„Не нè барајте. Не ја повторувајте грешката на возрасните.“

Што всушност се случи?
Некои мислат дека децата биле дел од таен експеримент — изолација, време, паралелна реалност. Други велат дека е само мит или интернет-измама.

Но доказите остануваат:

Физички објект.

Автентични ракописи.

Видео запис.

Вистински ученици од 1989.

А прашањето останува:
Каде се сега? И зошто не се враќаат?

Зошто оваа приказна стана вирална?
Затоа што содржи сè што фасцинира:

Деца што исчезнуваат без траг.

Тајни на советската ера.

Пропаганда, наука, молк.

Паралелна вистина.

Болка која не застарува.

И едно прашање кое никој не може да одговори:
Ако навистина се живи — што виделе? И зошто никој не сака да зборува за тоа?