Владимир С., 42-годишен автомеханичар од Воронеж, никогаш не бил тип што трча по лекари. За ситни симптоми — молчеше. Претпочиташе „ќе помине само од себе“ отколку болнички ходници. Така што, кога на неговата лева глужд започна да се шири црвеникаво подуено подрачје со јадеж, не се загрижи премногу.

— „Сигурно некоја болва, можеби во викендицата,“ си помисли. Стави малку алкохол, и продолжи со денот.

Но по три дена, ситуацијата се промени.

Местото стана болна, потечена маса, топла на допир, со чувство на пулсирање. Најстрашното: чувствуваше дека нешто се движи под неговата кожа.

Наредното утро, со неволја, замина на лекар.

Докторот, искусен инфектолог, кога му ја подзасука ногавицата, веднаш се оддалечи.

— „Ова не се болви. Мораш веднаш на инфективно одделение.“

Нешто живо под кожата
По серија анализи, ултразвук и лабораториски тестови, дијагнозата беше шокантна: во неговото ткиво имаше жив паразит. Мало тело, околу два сантиметри долго, се движеше под кожата и реагираше на топлина.

Дијагноза: ларва од тропска мува Dermatobia hominis — паразит што се среќава само во Јужна Америка.

Но Владимир никогаш не бил надвор од Русија.

Како е можно тоа?
Подоцна се сети: една недела претходно добил пратка од братучед му од Бразил. Во неа имало рачно ткаен тепих од село во Амазон. Очигледно, во ткаенината била скриена ларва или јајце, кое се активирало во домашни услови, кога ја почувствувало топлината на кожата.

Тие паразити се способни да навлезат под кожа без болка, да се развиваат тивко неколку дена — пред телото да реагира.

Хируршка интервенција
Лекарите прво се обидоа со метод на задушување — вазелин над отворот на кожата, за да се натера ларвата сама да излезе. Не успеа.

Следеше хируршки зафат со локална анестезија. Мал засек, внимателна екстракција со пинцета — и ларвата излезе. Жива. Подвижна.

Владимир само гледаше, нем во шок.

— „Ова ми живееше под кожа… цела недела?“

Урок за сите нас
Среќа во несреќа — паразитот бил изваден навреме. Нема инфекции, нема последици. Но неговата приказна се рашири како оган: низ социјални мрежи, во локални медиуми, па дури и во медицински списанија.

Ова не е само приказна за ретка инфекција — туку за навика што сите ја имаме: да ги игнорираме симптомите.

„Сега знам, ако телото праќа сигнал — не чекај. Реагирај.“

Доколку чекал уште неколку дена, можело да дојде до тешка инфекција, па дури и ампутација.

Денес Владимир е симбол за предупредување:
Некогаш, она што изгледа како обичен убод, крие нешто што никој не би го посакал.