Вресок – остар, кршлив, човечки. Не беше звук од животно, ниту шепот на ветерот. Тоа беше нешто друго. Суров, длабок, исполнет со очај. Игор застана. Телото му реагираше пред умот. Срцето му удираше како тапан. Го задржа здивот и се заврте кон правецот од каде што доаѓаше звукот.

Повторно се слушна. Послаб, но јасен.

Не беше врисок од болка. Не беше закана. Беше молба. Глас што се губи. Како последен обид за спас пред мракот да го голтне.

Без да размислува, го пушти ранецот и тргна да трча.

Шумата се стеснуваше околу него како жива суштина. Гранките го удираа по лицето, трњето му ги гребеше рацете. Воздухот беше густ, леплив, полн со влага и тежок мирис на гниење. Земјата под него стануваше мека, лизгава, како кал што те влече.

Но не застана.

Што беше тој звук? Кој врескаше на вакво место?

Немаше намера да оди толку длабоко. Патеката, тесна и скоро невидлива, го вовлече во срцето на мочуриштето. Требаше само да направи неколку фотографии за службата за шуми. Картата јасно го означуваше регионот како „нестабилен“. „Избегнувај ако е можно.“

Но сега тоа немаше значење.

Вресокот стивна.

Тишината што следеше беше уште потешка.

Продолжи. Дрвјата беа густи, светлината исчезнуваше. Иако беше пладне, сè изгледаше како самрак. Водата што претходно беа само локви, сега стануваше црни бари. Сè околу него беше глуво.

И тогаш – нешто.

Следи во калта. Нечии траги. Неорганизирани движења, како бегство. Преку гранките, низ трската, нешто било влечено.

„Има ли некој?!“ викна Игор.

Ништо.

Побрза. Секој чекор тежок. Калта го држеше, влечеше. И потоа – расчистување. Простор отворен како крвна рана. Во средина – мочуриште, темно како мастило. На крајот – тело.

Се приближи.

Човек.

Жена.

Полузатрупана во кал, неподвижна, со раширени раце. Косата ѝ беше мокра и залепена за лицето. Не се мрднуваше.

Срцето му скокна. „Госпоѓице? Ме слушате?“

Влезе во водата. Ладно, болно, како да го сече. Калта му се качуваше по нозете, но не се запре. Дојде до неа. Се наведна. Дишеше.

Слабо. Но дишеше.

Ја заврте внимателно. Ја избриша калта од лицето. Ѝ се отворија очите. Бледосини. Ртеве ѝ се тресеа.

„Помош…“ прошепоти.

Едвај чуен збор.

Извади телефон. Нема сигнал. Нема GPS. Последна локација — три километри назад. Мораше да ја изнесе.

Ја крена. Лесна. Прелесна. На зглобовите – модринки. Била врзувана. Лицето ѝ – изгребано. Телото ѝ – слабо. Ја оставиле тука.

А таа викала.

Тоа еден вресок. Ќе го памети цел живот.

Враќањето беше пекол. Секој чекор борба. Страв дека некој ги следи. Или нешто. Но не се запре.

По речиси два часа, конечно стигна до место со сигнал. Ја испрати локацијата. Се јави. И падна на земја покрај неа.

Жената преживеа.

Се викала Кација. Била киднапирана пред две недели, на пат кон дома. Маскиран човек, никогаш не зборувал. Ја чувал заробена. И една вечер – ја однел во мочуриштето. Ја врзал. Ја оставил.

Како мамка.

Властите започнаа истрага. Немаа осомничен. Но најдоа нешто друго.

Три гроба.

Плитки. Два женски тела. Едно машко. Без документи. Без идентитет.

Игор стана херој. Медиумите пишуваа. Луѓето го фалеа. Но тој велеше:

„Само трчав по вресокот.“

Но навечер, кога сè е тивко, тој повторно го слуша. Тој звук од шумата.

Вресок што никогаш не се заборава.

Вресок што го менува сè.