Со години сонувавме за одмор, но секогаш нешто се испречуваше на патот. Конечно, како по чудо, успеавме да најдеме неколку слободни денови и во последен момент купивме авионски билети. Единствениот проблем беше што седиштата не ни беа заедно. Не се вознемирив: два часа разделени не се ништо во споредба со радоста дека конечно ќе бидеме на море.

Но не ни помислував дека токму тој лет ќе стане тест за моето трпение.

Првите знаци

Додека минував покрај редот каде што седеше мојот сопруг, погледот ми застана на неговата соседка. Млада девојка, едвај дваесетгодишна, во ултракратки фармерки-шорцеви и маичка која едвај ја покриваше. Усни обоени со силно црвен кармин, трепки долги како лепеза. Помислив: „Случајност, ништо повеќе.“

Но по половина час сфатив дека не е баш така. Таа се смееше на секој негов збор, иако тој ѝ одговараше кусо и рамнодушно. Со „случајни“ допири му го допираше раката, го молеше да ѝ помогне со мали работи кои сама можеше да ги направи.

Игри на заводничка

Нејзиното однесување стануваше сѐ поодважно. Во еден момент ги исправи своите долги нозе и ги стави врз седиштето пред себе – директно пред лицето на мојот сопруг. Седеше како на фотосесија, предизвикувачка и самоуверена.

Го видов неговиот непријатен израз, како се повлекува наназад, обидувајќи се да се дистанцира. Но таа уживаше во вниманието, убедена дека има предност.

Мојата реакција

Не можев повеќе да толерирам. Станав, се доближив до нивниот ред и со мирен тон предложив да ги смениме местата. Сопругот воздивна со олеснување. Девојката остана збунета.

Со ладна насмевка ѝ реков:
— „Се надевам дека ви беше убаво до мојот сопруг. Ви благодарам што го забавувавте додека јас седев сама. Сега можете да се опуштите – јас сум тука.“

Лицето ѝ поцрвене, прстите ѝ затреперија. Во миг исчезна целата нејзина самоувереност.

Лекција што ќе ја памети

Остатокот од летот молчеше, гледаше низ прозорецот и не се осмели ни да погледне кон нас. Ниту насмевка, ниту провокативен поглед. Пораката беше јасна: постојат граници што не се преминуваат.

Не направив сцена, не викнав. Доволно беше да ставам до знаење дека мојот сопруг е мој партнер, и дека секој што ќе се обиде да го доведе тоа во прашање ќе заврши понижен.

После

Одморот ни беше прекрасен, а овој настан денес го раскажуваме како анегдота. Но сум сигурна дека за неа тоа беше вистинска лекција: не се игра со туѓи чувства, и никогаш не треба да се потценува жена која знае да го заштити она што е нејзино.