Во таа ноќ, кога селото спиеше, тројца бегалци тропнаа на вратата на една осамена колиба покрај шумата. Леден ветер им стоеше зад грбовите, но уште пострашен беше стравот од прогонувачите. Веруваа дека таму ќе најдат засолниште. Наместо тоа, се сретнаа со чудно девојче кое им ја смени судбината засекогаш.

Непоканети гости

Тројца мажи — искинати, изнемоштени, но решителни. Избегаа од затвор, каде секој ден личеше на вечност. Игнат се тресеше во грозница, лицето му беше пепелаво, усните испукани. Павле, најразумниот, се обидуваше да ги држи под контрола. А Бугај, ѕвер со луди очи, само се подбиваше и алчно гледаше околу себе.

Вратата ја отвори девојче од седум години. Очите ѝ беа огромни, речиси проѕирни, гласот тенок како ѕвонче. Се претстави: Иванова Петровна. Но тоа го рече со таква возрасна сигурност, што бегалците се погледнаа меѓусебно со немир.

— Родители нема. Живеам тука сама. Ќе посакате ли чај? — рече тивко и мирно, како да не ѝ беше чудно што пред неа стојат тројца непознати.

Иконите во аголот

Додека девојчето се вртеше околу шпоретот, Кузнец почна да ја пребарува колибата. Во еден мрачен агол најде неколку стари икони во позлатени рамки. Ликовите на нив беа строги, но во насликаните очи блескаше жив оган.

Ги избриша од прашината и воздухот веднаш стана тежок. Без двоумење, тој ги турна иконите во ќесе. Не забележа дека девојчето застана за миг и воздивна — како да знаеше дека од тој момент назад нема пат.

— Еве каква среќа! — изрече со груб смеа и се врати на масата.

Чудно гоштевање

На масата веќе имаше билен чај и погачи. Мажите јадеа лакомо, само Игнат не се допре до ништо. Се виткаше од болка, го тресеше и му беше лошо.

— Не се плашиш од нас? — се подбив Павле.

— Зошто да се плашам? Јас знам зошто сте дошле, — одговори девојчето со ладен мир.

Тие зборови ги пресекоа сите тројца. Павле намуртено молчеше, Кузнец се стресна, а Бугај грубо се насмеа. Но погледот на девојчето беше длабок, стар и немилосрден.

Ноќта на судот

Сепак решија да заминат. Но штом ја напуштија колибата, ноќта се измени. Патот се извртуваше, стануваше бескраен, магла излегуваше од земјата. Секој чекор одекнуваше како потсмев од шумата.

Утрото, селаните ги најдоа во средината на селото. Беа непрепознатливи: косите им беа сосема побелени, лицата избрчкани, очите празни — како да изживеале децении за само една ноќ.

Ужасот во колибата

Кога селаните се осмелија да влезат во колибата, застанаа на прагот. Внатре сè беше исто: чајот на масата, погачите недопрени, столчињата на своите места. Но иконите исчезнаа.

А на клупата седеше девојчето. Лицето веќе не изгледаше детско. Во очите ѝ светеше древна и студена сила, нешто што не беше човечко.

Тогаш разбраа: тоа не беше дете. Тоа беше чуварка. Таа што со векови ги штитела светите икони. А секој што ќе се осмелеше да ги допре — плаќаше најскапо.

Тајната на колибата

Од тој ден, никој не се осмелуваше да се приближи до таа куќа. Шепотеа дека стои на границата меѓу световите, дека во неа живее дух маскиран како дете. И дека кој ќе влезе со нечисти намери, ќе излезе променет — ако воопшто излезе.

Легендата се пренесува и денес: тројца бегалци што за една ноќ побелеле. Но пострашни од косите и брчките им беа очите — полни со ужас што не може да се опише со зборови.

А девојчето сè уште чека во колибата. Чека следниот што ќе ја повтори нивната грешка.