Ноќната смена се влечеше бескрајно. Слабиот сјај на светилките над пумпата трепкаше над влажниот асфалт, воздухот мирисаше на бензин и студен ветар. Ана, младата работничка, ги соблече ракавиците и воздивна, обидувајќи се да ги стопли вкочанетите прсти со евтина чаша чај. Сè изгледаше тмурно и безживотно.

Покрај неа, две колешки — Олга и Светлана — се кикотеа со потсмев.
— Каков циркус беше вчера! — се гушеше од смеа Олга. — Оној дедо со својата ‘Запорожец’ како да дојде од музеј. Мислев дека ќе остане засекогаш заглавен тука.
— Точно, чудо е што воопшто стигна дотука, — додаде Светлана со насмевка. — Подобро нека отвори изложба на антички автомобили.

Тие се смеешеа, но Ана молчеше. Пред очи повторно ѝ се појави ликот на старецот: треперливите раце кои безуспешно бараа пари по џебовите, очите исполнети со срам и беспомошност. Не можеше да го гледа така. Му наполни цел резервоар — без да земе ни денар.

— Вие не разбирате… — шепна таа тивко.
— А што има да се разбере? — иронично фрли Олга. — За твојата милостина ќе ти ги земат од плата. Ако не и нешто полошо.

Ана почувствува студ во коските. Јасно го паметеше изразот на нивниот шеф кога дозна. Даниил Валериевич, газдата на пумпата, беше суров и алчен човек. Усните му се извиваа во злобна насмевка:
— Значи ние сме добротворна фондација? Ќе делиме бензин бесплатно на сите?

Гласот му беше полн со отров. Одлуката ја донесе на лице место:
— Собери си ги работите. Утре да не си ја ни помислила да се вратиш.

Ана молчешкум ја симна беџот и излезе. Зад грбот уште долго го слушаше нивното злобно кикотење.

СЛЕДНИОТ ДЕН

Сè продолжи по старо. Олга и Светлана уживаа во улогата на „господарки на смената“, пијат газирано и шепкаат за клиенти. Повторно ја спомнаа Ана, исмејувајќи ја за нејзината „светачка добрина“.

Но смеењето нагло престана.

Пред пумпата запре истиот стар ‘Запорожец’. Овојпат, дедото не беше сам. Од совозачкото седиште излезе висок човек во скап костум. Неговите чекори беа мирни, погледот студен и прободувачки. Од неговата појава зрачеше сила и авторитет.

Се доближи до пултот.
— Каде е таа? — праша остро, како заповед.

Се спушти тишина. Двете жени се погледнаа збунето.
— За кого… зборувате? — тивко праша Светлана.
— За девојката, — одговори тој, покажувајќи кон својот татко. — Таа што му помогна.

Никој не проговори. Олга едвај проголта.
— Таа… повеќе не работи тука, — изусти конечно.

Мажот го спушти погледот врз нив, една по една, како судија кој пресудува. Гласот му беше тивок, но острината му ги заледи срцата:
— Штета. Зашто ако таа нема место овде… можеби и вие го немате.

Зборовите паднаа како камен. Двете пребледеа.

ИСТИНАТА

Набрзо се откри вистината. Тој „немоќен старец“ не беше никаква жртва. Тој беше сопственик на една од најголемите мрежи на авто-салони во регионот. Намерно дошол со старото возило — за да види како луѓето ќе се однесуваат кон него.

А Ана — девојката што ја исмеваа и ја отпуштија — беше единствената што му покажа човечност. Таа не виде во него товар, туку човек.

Мажот во костум, неговиот син, се врати единствено за да ја пронајде. Не за одмазда, туку за да ѝ возврати со почит и благодарност. Но неговите ладни зборови засекогаш останаа во сеќавањето на оние што се потсмевале.

ЕПИЛОГ

Неколку дена подоцна ја најдоа Ана. Ѝ понудија работа во еден од авто-салоните со плата многу поголема од онаа на пумпата — и со вистински респект.

А малата бензинска станица? Засекогаш остана во меморијата на луѓето. Не како место за полнење гориво, туку како место каде што потсмевот и суровоста беа замолчени за една секунда.

Зашто кога се врати старецот со „Запорожецот“ — веќе не беше смешно.