Вера отсекогаш верувала дека утрото е посебно, речиси свет момент. Тоа е време кога можеш да украдеш најтопли, најискрени мигови на нежност. Обожаваше тивко да влезе во спалната, да се наведе над Володија и да го почувствува неговиот сѐ уште заспан преграт. Службеното патување беше кратко — само пет дена — но ѝ се чинеше како цела вечност. Најмногу ѝ недостасуваше ќерката Соња. Додека ја немаше, за девојчето се грижеше доверлива дадилка, а Володија, се разбира, беше „главата на куќата“.

Во лифтот, гледајќи се во огледалните ѕидови, Вера ја поправи косата. Изгледам сосема добро, си помисли. Веќе не е дваесетгодишна нимфа, но сѐ уште жена што знае да привлече внимание. Лифтот се движеше бавно, а срцето ѝ чукаше сѐ побрзо од возбуда.

Ги извади клучевите, решена да влезе тивко, за да ги изненади ако сѐ уште спијат. Првата брава — клик. Втората — клик. Вратата тивко се отвори и таа влезе во полутемниот ходник.

Тогаш забележа нешто чудно: до закачалката стоеше пар елегантни чевли на висока потпетица. Убави, женствени… но целосно непознати.

Не можеа да бидат на дадилката — таа беше постара и носеше само удобни обувки без потпетици. Еден непријатен трепет ѝ помина низ градите.

Направи неколку чекори, кога одеднаш се отворија вратите од собата. Од нив излезе жена што Вера никогаш претходно не ја видела. На себе имаше баде-мантил — и тоа не кој било, туку нејзиниот, Верин баде-мантил. На нозете — нејзините меки папучи. Лицето ѝ беше негувано, погледот самоуверен, дури дрзок.

— О, веќе си се вратила… — рече непознатата со тон полн со суптилна надменост. Потоа се заврте кон кујната и извика: — Мило, жена ти е тука! Не ѝ кажа дека јас сега живеам овде?

Вера занеме. Во главата ѝ вриеја прашања: Што се случува? Кој е оваа жена? Каде е Соња?

— Извинете… вие која сте? — праша, обидувајќи се да го сокрие треперењето во гласот.

Жената се насмевна со потсмев и, игнорирајќи ја прашањето, додаде:
— Можеби, засега, би можела да бидеш во детската соба. Барем додека не се разведете.

Овие зборови ја удрија како шамар. Вера остана неподвижна, но во неа веќе почнуваше да расте бран на гнев. Сè изгледаше нереално, како да гледа туѓ живот.

Од кујната се слушнаа чекори. На вратата се појави Володија — разчешлан, во маица, со израз на вина и нервоза.

— Вера… сакав да зборуваме… — почна тој.

— Да зборуваме? — таа направи чекор кон него, чувствувајќи како ѝ се тресат рацете. — Сакавте да се вратам и да најдам ова?

Володија го спушти погледот. Непознатата жена, како ништо да не се случува, си сипуваше кафе од порцеланскиот сервис што Вера и тој го купија заедно во првата година од бракот.

Во тој момент, Вера почувствува дека целиот нејзин свет се руши. Сите спомени, годините заедно, раѓањето на ќерката — сè беше избришано со едно утро.

Сѐ уште не знаеше што ќе направи. Ќе вика? Ќе си замине? Ќе ја земе Соња и засекогаш ќе ја затвори вратата? Или ќе остане и ќе се бори за она што е нејзино? Но едно беше јасно: оваа жена не дошла на кратка посета. А војната штотуку почнуваше.