Секогаш живееше тивко, незабележливо. За соседите тој беше само добар старец со стап, кој сакаше да ги храни гулабите и со часови да седи на клупата во паркот. Но во себе носеше болка стара, но остра како првиот ден. Нејзиното име не го изговори со децении, а нејзината фотографија ја криеше во истрошен кожен паричник, како да се плашеше дека туѓи очи ќе ја осквернат таа споменка.

Имаше дваесет и седум години кога се запознаа. Млад, самоуверен, со смел насмев, веруваше дека сѐ во животот може да се поправи. Таа беше светлината — паметна, жива, со очи во кои се огледуваше небото. Нивната љубов беше ненадејна и сетаопфатна, но светот се покажа посуров од замисленото. Некоја глупава кавга, повредена гордост, писмо што стигна предоцна — и таа замина. Се отсели далеку, оставајќи само неколку реда збогување.

Тој се ожени, израсна деца, работеше, се смееше со пријателите — но секоја вечер, кога ќе останеше сам, се враќаше во тие спомени. Никој не знаеше дека сите тие години тајно го следеше текот на нејзиниот живот, собирајќи трошки вести како свети реликвии.

Една есенска вечер стигна е-пошта. Од млад човек што не го познаваше. Се претстави како нејзин син. Пораката беше кратка: „Мајка ми ве помни. Често зборува за вас.“ Прикачи адреса и телефонски број.

Таа ноќ не заспа. Мислите му вриеја, срцето му чукаше како одамна не. Наутро одлучи. Ќе продаде сѐ што може — старото авто, фотелјата во која помина половина живот, колекцијата плочи, дури и часовникот што му го подарија колегите на пензија.

Една недела подоцна, држеше билет во рацете. Еднонасочен. Знаеше дека нема да се врати.

На денот на летот облече најдобро одело. Во џеб ја стави фотографијата — онаа од младоста, избледена, со искинат агол. На сликата таа се смееше на ветрот, со очи стиснати од сонцето.

Кога авионот се крена, гледаше низ прозорецот и замислуваше како ќе се отвори вратата и таа ќе му пријде. Дури ги имаше подготвено првите зборови.

Потоа телефонот му затрепери во џебот. Една порака. Еден поглед на екранот — и светот му се урна.

Текстот беше краток:
„Не доаѓајте. Мама почина вчера.“

Ја прочита повторно и повторно, како да може да се смени. Но буквите останаа исти — црни, ладни, конечни.

Надвор облаците минуваа, но тој веќе не ги гледаше. Во рацете сѐ уште ја стегаше фотографијата, врз која падна солза. Знаеше дека лета во празнина. Сѐ за што живееше и се надеваше, исчезна за една секунда.

Авионот продолжи да лета, но во него остана само тишина — тишина во која веќе нема надеж.