Беше обично утро. Сонцето штотуку почнуваше да се крева над хоризонтот, облевајќи го селскиот пат со златести и килибарни нијанси. Воздухот беше свеж, а над асфалтот се протегаше тенка магла. Искуствениот далекувозач Сергеј брзаше — пред него имаше долг пат, а секоја минута беше важна. Моторот рамномерно зуеше, тркалата се вртеа во познат ритам по празниот пат.

Одеднаш, сосема ненадејно, од грмушките покрај патот излета куче. Црно-бело, со разчешлана срст и исправени уши, очајно лаеше — и се фрли право на коловозот, попречувајќи му го патот на огромниот камион. Сергеј инстинктивно нагази на сопирачките, кабината силно се затресе, а пискотот на гумите го пресече утринскиот мир. Камионот застана само неколку метри подалеку.

Но кучето не побегна. Го заобиколи камионот и застана до некаков темен предмет среде патот. Лаеше упорно, како да повикува на помош. Сергеј, сè уште вознемирен од наглото запирање, излезе од кабината и тргна кон него.

— Што правиш тука? — промрморе тој приближувајќи се.

Пред него лежеше обична црна кеса за ѓубре. Сонцето блескаше на нејзината пластична површина. Сергеј забележа дека е малку скината, како некој веќе да се обидел да ја отвори.

Кучето се повлече еден чекор, но не го тргна погледот од него. Во неговите очи имаше и страв, и молба.

Сергеј клекна и внимателно го подигна рабчето на кесата. Во истиот момент низ него помина студен бран. Внатре, завиткано во стара ќебе, лежеше мало кученце. Едвај дишеше и тивко пискаше, како да чувствуваше дека помошта стигнала во последен момент.

Срцето на возачот се стегна. Сè стана јасно — ова црно-бело куче беше мајката. Некој, не сакајќи да се грижи, го фрлил малечкото на патот, осудувајќи го на сигурна смрт.

Сергеј без двоумење го извади ножето, внимателно ја пресече кесата и го зеде кученцето, завиткувајќи го во својата работна јакна. Мајката го помириса, тивко заплака и почна да му го лиже муцето, како да се увери дека е живо.

Иако го чекаше долг пат и роковите беа тесни, Сергеј сфати дека сега неговиот товар не е само стоката во приколката, туку и овој кревок живот. Ја повика кучката и заедно тргнаа назад кон камионот.

Додека повторно седнуваше зад воланот, мислите му вртат: кој е способен за вакво нешто? Каков човек остава живо суштество на асфалт? Одговор немаше.

Кучката се смести на совозачкото седиште, држејќи го погледот врз малечкото. Неговиот здив стануваше сè порамномерен, загреан од јакната и топлината на мајката.

Сергеј знаеше едно — нема да ги остави. Патот пред него беше долг, но повеќе не возеше сам. А длабоко во себе чувствуваше дека оваа средба на пуст пат не беше случајна.