Сум полицаец повеќе од десет години. Видов многу — премногу — за нешто сè уште да ме изненади. Но тоа девојче… не можам да ја избришам од мислите. И постојано се прашувам: како може мајка да направи такво нешто на своето дете?

Тоа беше обичен ден. Градот вообичаено бучен, луѓе се брзаат, автомобили се натпреваруваат со времето. Стоев на едно прометно крстосување кога ја забележав. Малечка фигура во розов фустан. Не повеќе од пет години. Стоеше сама, на самиот раб од тротоарот. Ниту возрасен до неа, ниту паника, ниту солзи. Само стоеше. Како да чека.

Имаше нешто нелогично во таа слика. Пријдов поблиску.

— Здраво, душо. Каде ти е мајката?

Не се уплаши. Само ме погледна мирно. Преспокојно.

— Мама ми рече да не зборувам со непознати.

Му го покажав значката.

— Јас сум полицаец, види? Можеш да ми веруваш. Каде замина мајка ти?

— Се качи во колата и замина. Ми рече дека ќе се врати за малку. Ама ја нема веќе долго.

Рече дека колата била црвена. Не го запомнила бројот. Покажа во правецот на автопатот.

Чекавме. Триесет минути. Ниту една жена не се врати. Ниту едно лице со грижа. Само луѓе што поминуваа покрај нас, како да не гледаат ништо.

Ја фатив за рака.

— Ќе одиме во станица. Ќе ја побараме мама заедно, важи?

Климна со главата. Без солзи. Без страв. Како да знаеше. Како да очекуваше никој да не се врати.

Во станицата ѝ дадовме вода, неколку бонбони. Седеше тивко. Во нејзините очи — не детска наивност, туку некое длабоко, неприфатливо разбирање. Како да поминала низ нешто што не би требало ниеден петгодишник да го помине.

Ги проверивме камерите за надзор од крстосницата.

И она што го видов беше шокантно.

Околу 15:40 часот, црвена кола застанува. Излегува жена — млада, околу триесет години. Го прегрнува девојчето, ѝ кажува нешто кратко, се враќа во возилото… и си заминува. Без да се сврти. Без двоумење. Сè делуваше премногу… испланирано.

Го проверивме регистарскиот број. Возилото било на име на жена по име Елена. Адреса во друг дел од градот. Ја побаравме — не одговара.

Отидовме таму.

Станот — празен. Нема траги од насилно влегување. Внатре — куфер во ходникот, фрлени алишта, детски играчки, фотографии. Изгледаше како некој да почнал да се спакува, но одеднаш се откажал.

Соседите ни кажаа дека живеела сама со ќерка ѝ. Нема татко, нема блиски. Последните недели, велат, била чудна. Често плачела. Еднаш некој ја слушнал како вика:

— Не можам веќе! Нека ја земе некој оваа девојка!

Но никој не пријавил ништо. Никој не тропнал.

Следното утро стигна дојава: црвената кола била најдена напуштена крај автопат. Нема траги од Елена. Внатре — ништо сомнително.

Подлабоко истражување откри дека два дена претходно ја затворила сметката во банка, дала отказ од работа и купила автобуска карта во еден правец за друг град. Возачот ја запомнил — темни очила, тивка, не зборувала.

И потоа — исчезна. Без порака. Без објаснување. Без збогум.

Го оставила своето дете на тротоар… и заминала.

Зошто? Од страв? Од очај? Од умор? Можеби никогаш нема да дознаеме.

Девојчето го предадовме на социјалните служби. Не плачеше. Само ме погледна еднаш, и праша тивко:

— Јас сум виновна?

Не, душо. Не си виновна ти.

Ние сме виновни. Возрасните. Оние што поминале покрај тебе и не прашале ништо. Оние што слушнале крици, а останале тивки. Системот што не гледал. И јас — затоа што, иако те однесов на сигурно, не можев да те заштитам од вистината.

А вистината е ужасна:
Твојата мајка те напуштила.
И никогаш немала намера да се врати.