Прво настана молк. Потоа — шепот.

— „Сериозно? Кој би ја вработил?“
— „Програмер? На нејзини години?“
— „Ова е некоја шега, нели?“
— „Дали воопшто се сеќава како се пали компјутер?“

Некои се смееја отворено, други подзасмеани снимаа видеа за сторис. Неколкумина дури изговорија саркастични забелешки гласно, доволно да ги слушне.

Но никој од нив не знаеше која е всушност таа жена што тивко седеше во аголот на просторијата.

Таа не дојде таму за сочувство. Не побара никаква посебна привилегија. Не зборуваше за пензијата, за внучињата, за болките во колената. Едноставно — седна, го отвори лаптопот што ѝ го дадоа и почна да го чита техничкото тестирање.

Се викаше Маргарита Сергеевна. Имаше 63 години.

И дојде да се натпреварува за стажантска позиција како јуниор програмер — во една од најголемите ИТ компании во земјата.

Почетокот што никој не го очекуваше
Пред само пет години, таа немаше идеја како да испрати е-мејл. Ја изгуби љубовта на својот живот, помина низ тешка операција, и замина во пензија со чувство на празнина.

Роднините ѝ велеа да се одмори, да шие, да гледа серии, да си најде мир.
Но нејзиниот внук еден ден ѝ покажа едноставна компјутерска логичка игра.

Таа вечер таа не можеше да заспие.

Следниот ден најде бесплатен курс за Python. Не разбираше речиси ништо. Термините ѝ беа како странски јазик, кодовите ѝ даваа грешки секојпат. Но не се откажа.

Помина повеќе од 30 курсеви, денови и ноќи пред екранот, без тутор, без помош. Сè сама. Со пензионерски буџет и стар лаптоп. Пишуваше код, правеше грешки, ги исправаше. Повторно и повторно.

Судбоносниот ден
Кога ја виде објавата за стажирање, не мислеше дека ќе ја повикаат. Но доби мејл. И доби тест.

Го реши. Скромно, но точно. Потоа — финалната фаза: програмирање во живо, во просторија полна со млади таленти и инженери од компанијата.

Таму започнаа насмевките. Сторисите. Смешките на нејзина сметка.

Но додека тие се потсмеваа, таа пишуваше. Тивко. Сконцентрирано.

Го прочита задачњето неколку пати. Ги изгради логиката и алгоритамот. Напиша чист и функционален код. По триесет минути — „submit“.

Инженерот што следеше зад сцената тивко рече:
— „Победи тројца од нашите јуниори…“

Пресврт што никој не го предвиде
Следното утро видеото се рашири низ интерните канали на компанијата. Но не како подбив. Како инспирација.

„Ова е вистинска решителност.“
„Најдобрата лекција за сите нас.“
„Страста не знае за старост.“

Не само што ја примија како стажант, туку ѝ понудија да држи внатрешни работилници — не за кодирање, туку за мотивација, издржливост и ментална сила.

Денес, во конференциската сала на таа компанија стои мала табличка:

„Кодот не гледа возраст. Гледа само дали работи. И кој не се предава.“

Маргарита седи до прозорецот. Секогаш со шолја кафе и два монитора. Секогаш точна, тивка и подготвена.

А оние што се смееја? Сега доаѓаат, чукаат на нејзината врата и срамежливо прашуваат:
— „Маргарита Сергеевна, ќе можете ли да ми фрлите око на кодот?“

И никој, ама баш никој, повеќе не се прашува дали знае како се пали компјутер.