Сè започна како секоја друга ноќ во одделението за палијативна нега: пригушени светла, студен воздух полн со дезинфициенси, бипкање од апаратите и тишина што зборуваше повеќе од зборовите. Медицинските сестри шепотеа во ходниците, лекарите минуваа со намуртени лица, а во соба број 7, смртта тивко чекореше.

Старецот во креветот имаше над осумдесет години. Телото му беше слабо, лицето избледено, а здивот – тежок и реток. Лекарите веќе не даваа лажна надеж. Единствено предупредија:
„Ако сакате да се простите, сега е моментот.“

Но и покрај сè, дури и кога изгледаше дека секој миг може да му биде последен, тој постојано шепотеше едно исто име:

„Мурфи… Мурфи…“

Гласот му беше речиси нечувен, усните суви и испукани. Но тоа име го изговараше како да му е последната врска со светот. Првин мислевме дека е син. Или можеби стар пријател од војната.

— „Кој е Мурфи?“ праша тивко една од младите сестри.

Никој не знаеше. Го повикавме неговата ќерка.

На другата страна од линијата – тишина. Потоа, низ солзи, таа рече:

— „Мурфи… не е човек. Тој е… нашиот пес. Златен ретривер. Има тринаесет години. Кога татко ми го хоспитализираа, моравме да го оставиме кај мојот брат. Тие двајца беа неразделни.“

Во болничкиот свет на строги правила и хигиенски прописи, ништо од ова не требаше да биде возможно. Животни не се дозволени – особено не во одделение каде што луѓе умираат. Но таа ноќ, нешто поголемо од протоколите беше присутно.

Старшата сестра, жена со строго лице и долгогодишно искуство, ја слушна приказната, погледна низ прозорецот… и рече:

„Доведете го.“

Два часа подоцна, додека апаратите веќе забавуваа и лицето на стариот човек стануваше сè побледо, некој тропна на вратата од соба број 7.

Влезе тивко, со меко движење, како да знаеше каде е. Златен ретривер, со мирен поглед и опаш што полека мавташе. Не залаја. Не скокна. Само се качи на креветот и ја положи главата на градите на својот човек.

Мурфи.

Во тој миг, нешто се смени. Апаратот покажа мал подем во срцевата активност. Здивот на старецот стана подлабок. И потоа – спротивно на секое медицинско очекување – тој ги отвори очите.

Го погледна својот верен другар и изрече:

— „Знаев… дека ќе ме најдеш.“

Соба број 7 се исполни со тишина што сè кажува. Светот застана. Медицински чуда не се случуваат често, но ова не беше чудо во класична смисла. Ова беше враќање. За последен пат. За збогување.

Мурфи остана до него. Три дена. Без да се помести. Старецот зборуваше, се смееше, дури и јадеше неколку залаци. Неговата рака секогаш го држеше мекото крзно на кучето. И кога дојде моментот, тој замина – со мирен поглед и насмевка.

А Мурфи? Само ја затвори главата на градите, ги затвори очите… и остана така.

Од тој ден, соба 7 повеќе не беше иста. Пациенти сè почесто зборуваа за нивните миленици. Некои гледаа во ќошињата со насмевка, како да не се сами. Еден старец пред да почине, рече:

— „Не се плашам. Тој ме чека… со топката во устата.“

Приказната за Мурфи стана легенда во болницата. Не поради наука. Туку поради вистината што ја откри:

Понекогаш, на крајот, не ни треба лекар. Ни треба тој што чекал цел живот покрај вратата. Верен. Тивок. Страствено лојален.

Мурфи знаеше.