Во одделението за палијативна нега, каде што времето тече побавно, а надежта згаснува тивко, се случи нешто што засекогаш ќе остане во сеќавањата на присутните. Беше топла јулска вечер. Во соба број 17 тивко пиепкаше апаратот што го следеше последниот здив на 82-годишниот Семеон Павлович.

Докторите беа искрени: напреднат рак, проширени метастази, неповратна состојба. Му остануваа денови – можеби само часови. Но него не го плашеше смртта. Го болеше нешто друго – разделбата.

Секој ден гледаше низ прозорецот и шепотеше:

— Ричи… каде си, дечко мој…

Ричи — неговиот стар, посивен пес, кој бил покрај него цели петнаесет години. Го нашол како кученце фрлено покрај патот. Оттогаш, беа неразделни. Ја изгуби сопругата, го погреба синот, му изгоре куќата. Сѐ изгуби — освен Ричи.

Кога го однесоа во болница, Ричи остана сам. Соседите го хранеа, но тој не мрдаше од вратата на зградата. Само седеше и гледаше во далечина. Како да знаеше.

— Секој ден го повикува… — шепотеше медицинската сестра Ана. — Во сон, во несвестица… само неговото име.

Една вечер, Семеон ѝ ја стегна раката. Слабо, но цврсто. Ги отвори сувите усни и рече:

— Те молам… пушти го да дојде… Не можам да си заминам без да се збогувам со него…

Ана знаеше дека правилата се строги. Животни не се дозволени на одделението. Но нешто во неа се скрши. Заборави на прописите и отиде директно кај главниот лекар.

Тој долго молчеше, гледајќи во прозорецот, па рече:

— Добро. Донеси го. Додека не биде доцна.

Два часа подоцна, се слушна тивко лаење пред болницата. Мршав пес со побелена муцка стоеше на прагот, со очи полни болка.

Ана го однесе до собата. Ричи влезе без двоумење. Скокна на креветот и се смести врз градите на својот сопственик, ставајќи ја главата на неговото рамо.

Семеон ги отвори очите.

— Дојде…

Солзи се слеваа низ неговото лице. Го галеше кучето, го бакнуваше во главата и шепотеше:

— Прости ми… што не сум со тебе… Ти благодарам… дечко мој…

Ричи не лаеше. Само тивко скимташе. Како да вели: „Тука сум. Со тебе сум. До крај.“

Лежеа така со часови. Ана не сакаше да ги вознемирува. Ги остави сами.

Кога се врати три часа подоцна, болницата беше тивка. Отвори внимателно… и врисна.

Семеон лежеше мирно. Очите му беа затворени. Лицето – спокојно. Раката му беше на грбот на Ричи.

Но Ричи… не дишеше.

И тој беше заминат.

Без звук. Без движење. Срцето му престанало да чука заедно со срцето на неговиот човек.

Подоцна докторите ќе кажат: срцева слабост. Старост. Стрес. Тагата го срушила. Но тие што беа таму… тие видоа нешто повеќе.

Тоа не беше смрт.

Тоа беше мир.

Љубов.

Верност.

Заминаа заедно.

Оттогаш, на вратата од соба број 17 стои мала плочка:

„Вистинската оданост живее во тишина. Ние бевме сведоци.“

И секојпат кога Ана минува покрај таа врата, се сеќава – како една обична болничка соба стана сведок на нешто што науката не може да го објасни.

Зашто љубовта не се мери во зборови.
Не во подароци.
Туку во присуство.
Во тоа да останеш.
До самиот крај.

Дури и ако си само едно куче.