Некои тишини се погласни од крик. А токму таква тишина висеше во воздухот тој ден.

Марина и Катица се разбудија рано. Не беше обичен ден. Беше тој ден. Точно една година откако последен пат го слушнаа гласот на нивниот татко, Павле, тивок, но полн со љубов:

„Ветете ми… дека ќе дојдете. Облечени во најубавите фустани. Дури и ако не можам да бидам со вас, сакам да ве видам. На свој начин, ќе ве видам.“

Тие ветиле. Со солзи во очите. Не разбирајќи колку тежи едно вакво ветување… сè до денес.

Марина облече нежен син фустан, бојата на татковите очи. Катица избра бел фустан со чипка – едноставен, но достоинствен. Секој шев, секој детал, носеше со себе спомен.

Тие тивко одеа по патеката на гробиштата. Мајка им, Ирина, чекореше зад нив, со исправени плеќи и очи скриени зад темни очила. Но срцето ѝ трепереше. И тие го чувствуваа тоа.

И токму тогаш… го забележаа.

Две кутии.

Совршено поставени пред надгробниот споменик. Завиткани со светол хартиен материјал и врзани со лента. На едната пишуваше „Марина“, на другата „Катица“. Рачно напишано. До имињата – мало срце.

Сестрите се погледнаа. Застанати, со здивот задржан.

— „Мамо… ти ли ги остави?“ — прошепоти Марина.

Ирина полека ја поклати главата, а солзите веќе течеа по нејзините образи.

— „Не, мили мои… ова не е од мене.“

Со треперливи прсти ги отворија кутиите.

Внатре – музички кутии. Стари, но беспрекорно сочувани. Едната со ѕвезди, другата со цветови. Го завртеа клучот… и започна музиката.

Таа мелодија. Успаванката што татко им ја пееше кога беа мали. Заборавена… но веднаш препознаена.

Под секоја музичка кутија – по едно писмо. Напишано со неговиот ракопис. Вистинско, долго, полно љубов и тишина меѓу редовите.

„Ако го читаш ова, значи си го одржала ветувањето. Тоа ме прави најгордиот татко на светот.

Не сум до тебе со тело, но со срце сум секогаш тука. Во твојот глас, во твојата насмевка, во оваа музика.

Живеј, ќерко моја. Плачи ако треба, но и смеј се. Сакам да живееш вистински. И никогаш да не заборавиш: те сакам. Засекогаш.“

Нивните солзи паѓаа тивко, но не беа од болка. Туку од длабока љубов. Од чувство дека не се сами.

Во тој момент, до нив пристапи еден постар човек. Чуварот на гробиштата.

— „Вие сте ќерките на Павле, така?“ — праша нежно.

Тие кимнаа.

— „Вашиот татко ми ги донесе овие кутии еден месец пред да почине. Ми рече: ‘Кога ќе дојдат облечени како принцези, тогаш дајте им ги.’ Знаеше. И не заборави.“

Без да чека, човекот се повлече. Тишината што остана не беше повеќе студена. Таа беше топла. Жива.

Таа вечер, Марина и Катица ги ставија музичките кутии на прозорецот. И секоја вечер, кога болката се враќаше, го завртуваа клучот.

Мелодијата се ширеше низ просторот. И со неа… и тој.
Љубовта не умира. Таа само преминува во музика што никогаш не престанува.