Кога Орфеј исплови од Кејп Таун кон Буенос Аирес на 17-дневно патување, сè изгледаше идеално. На бродот имаше 328 патници — семејства, пензионери, деловни луѓе. Сонце, луксуз, бескрајно небо и мирно море. Никој не можеше да претпостави дека морето ќе ги вовлече во нешто што не се опишува со зборови.

Сè започна со тишина. Но не обична тишина.
Во 3:12 по полноќ, на четвртиот ден од патувањето, патниците почнаа да се будат. Немаше бура. Ниту ветер. Само чудна вибрација низ трупот на бродот, како нешто огромно да дише под него. Светлата трепнаа за момент. Па пак сè беше „нормално“. Но капетанот знаеше — ова не беше нормално.

Инженерскиот тим беше веднаш повикан. Сенсорите на долните палуби покажуваа нестабилни вредности. А сонот? Празен сигнал. Не “ништо регистрирано”, туку апсолутно ништо. Како дното да исчезнало.

Наутро морето веќе не беше морето.
Изгрејсонцето го осветли најмирното море што некогаш било видено. Но тоа не беше мир. Тоа беше непријатна, мртва статичност. Површината на водата беше како стакло. Хоризонтот исчезна. Ниедна птица. Ниедна бранова линија.

Морнарот Серхио Алварез прв го забележа „пореметувањето“ на хоризонтот. Рече само: „Небото и морето повеќе не се совпаѓаат.“ Ги погледнаа со двоглед. Потоа со термална камера. Ништо. А сепак, нешто се движеше.

Во 10:24 навигацискиот систем откажа.
GPS даде координати кои не постојат: 66.66° јужна географска ширина и 66.66° западна должина. Ниту една карта не покажува такво место. Ни по рестарт, уредите не се променија. Комуникацијата со сателитите прекина. Радарите почнаа да емитуваат бучава налик на тивок шепот.

Неколку патници почнаа да зборуваат за истиот сон. Стоеле на палубата, гледале во морето, и виделе како се приближува огромна црна сенка. Без звук. Без движење. А во сонот, сите ја чуле истата реченица:

„Океанот го бара своето назад.“

Паниката не дојде со вресоци — туку со непоместливост.
Бродот застана. Моторите работеа. Системите беа зелени. Но Орфеј не се движеше. Како да беше закован оддолу. И потоа водата се смени — стана густа, темна. Воздухот беше тропски, но челикот на долните палуби се прекри со мраз.

Еден патник рече дека својот одраз го гледал како се движи со задоцнување. Не како во огледало — туку како во некоја паралелна верзија од себе.

Неколкумина се обидоа да се симнат со спасувачки чамец. По седум минути сигналот исчезна. Камерите го покажаа чамецот како се оддалечува… и потоа исчезнува. Не потона. Не се сруши. Само — исчезна.

Враќањето беше невозможно. И сепак се случи.
По 36 часа апсолутен молк, Орфеј беше забележан 200 километри од брегот на Аргентина. Без оштетувања. Сите системи работеа. Комуникацијата беше обновена.

Но патниците… не беа истите.

Во следните денови нивните приказни почнаа да се разликуваат. Некои слушале гласови под водата. Други виделе светлина која минувала низ нивните тела. Еден готвач запишал во дневникот: „Бевме меѓу слоевите. Таму каде што времето не оди по права линија, туку се врти во круг.“ По три дена се фрлил од прозорец на болница. Без тело. Без траг.

Па, што навистина се случи?
Официјалната верзија: технички дефект, колективен стрес, халуцинации. Но независни истражувачи открија дека во бродскиот дневник недостигаат точно 12 часа записи. Не оштетени — избришани. Сепак, сите часовници на бродот продолжиле да мерат време правилно.

Ниту еден преживеан не проговори јавно. Повеќето се преселија. Некои исчезнаа. Капетанот Маркус Ларсен поднесе оставка. Последната објава што ја напиша:

„Ако еден ден морето стане премногу тивко… не му верувај. Тоа не е мир. Тоа е стапица.“