Понекогаш човек сака само да исчезне. Да избега од бучавата, од луѓето, од сопствениот внатрешен глас. Да најде малку мир. Малку здив.
Тоа утро, тргнав без цел. Ниту планирано, ниту размислено. Само јас и шумата. Одев бавно, тивко, низ лисјата што крцкаа под моите чекори. Воздухот беше тежок, натопен со магла. Дрвјата стоеја мирни, како да чекаа нешто.
И тогаш го видов.
Дрво.
Не поголемо од другите. Не повпечатливо. Но… различно.
Во неговата форма имаше некоја совршеност. Во неговата тишина — нешто будно. Како да гледаше. Како да знаеше.
Инстинктивно го извадив телефонот. Сакав само да направам слика. Маглива силуета. Ништо повеќе.
Но во моментот кога го фокусирав објективот…
сè се смени.
Движење во неподвижноста
Врвовите не се поместуваа. Ветер немаше. Но веднаш покрај дрвото — нешто се размрда.
Како да се заталаса воздухот.
Прво помислив — птица? Магла?
Но не. Тоа беше… нешто друго.
И потоа… се појави.
Ниту човек, ниту животно — нешто поинакво
Мало. Колку дете. Но обликот — неправилен.
Како течност што стои. Контурите му се лизгаа, формата му се менуваше. Преку него светеше бледо синкаво светло, како да не зрачи, туку дише.
Стоев како закован. Не од страв. Туку од препознавање.
И тогаш… слушнав глас. Но не со ушите.
„Го виде. Значи, беше подготвен.“
Не прозборе. Но пораката беше јасна.
Не зборови — чувство.
Длабоко, директно во свеста.
Тој не беше случајност. Не јас го најдов него. Тој ме избра мене.
Светлина. Тишина. Враќање.
Следното нешто што се сеќавам е дека повторно бев сам. На истото место. Телефонот во рака — исклучен. Батеријата мртва. Ниту една фотографија.
Но нешто остана во мене.
Ехо. Треперење. Присуство.
Шумата звучеше исто, но секој звук сега носеше скриено значење. Секој лист — како очи.
Дали беше вистинито?
Илузија? Замор? Некој трик на умот?
Или можеби…
повик?
Се вратив
Следниот ден. И потоа пак.
Истото дрво. Истата магла. Но оној глас — тивко пулсира околу мене.
Се сеќавам што рече:
„Кој видел — се враќа. Кој прифати — се менува.“
Јас видов. Јас се вратив.
И сега знам:
повеќе не сум истиот.
Мислиш дека шумата се само дрвја?
Тогаш оди. Сам. Без музика. Без зборови. Без очекувања.
Слушај. Погледни.
И можеби…
ќе го видиш и ти.