Во едно мало село, скриено длабоко во шумите на северна Италија — таму каде што времето тече бавно, а дрвјата шепотат стари, заборавени приказни — се случи настан што засекогаш ја промени судбината на целата заедница. Тоа започна со едноставен чин на сочувство. Но она што следеше, никој не можеше ни да го замисли.

Есента полека ја покриваше земјата со златна тивка убавина. Воздухот беше остар, а лисјата како пламен паѓаа на земја. Џовани, педесетгодишен самотник и поранешен шумар, се враќаше кон својата дрвена колиба, длабоко во шумата. И тогаш го слушна. Плач. Но не човечки.

Го следеше звукот додека не налета на сцена што му го скина срцето: мало волче, трепери, со повредена шепа, лелека покрај својата мајка — голема волчица, тешко повредена, фатена во метална нелегална стапица. Таа едвај дишеше. Џовани знаеше дека се изложува на опасност — диви животни можат да бидат непредвидливи. Но не можеше да ја остави така.

Се доближи полека, со трпеливост и внимание. Ја ослободи волчицата од стапицата и ѝ ги санира раните со она што го имаше во ранецот. Волчето го замота во јакната и го однесе дома. Мајката остана да лежи пред неговата врата, очигледно немоќна, но мирна.

Целата ноќ помина така. Џовани го негувал волчето, му дал вода, храна, топлина. Наутро, волчицата стана, го погледна право во очи… и исчезна во шумата. Волчето остана уште малку, па и тој се приклучи на неа.

Џовани мислеше дека тука завршува сè.

Но, следното утро, селото го доживеа невозможното.

Со првите зраци на сонцето, се слушна необичен звук. Ништо слично на пејачки птици или ветер. Беше нешто подлабоко. Жителите излегоа од своите куќи… и останаа вкочанети.

Пред куќата на Џовани стоеше волчја глутница. Можеби триесет волци. Стоеја во круг, тивки, мирни, неагресивни. Некои носеа гранчиња, други оставаа необични подароци пред неговата врата: сјајни камчиња, пердуви, коскa. Како ритуал.

Потоа излезе таа — истата волчица од претходниот ден. Целосно заздравена. Му пријде на Џовани, го погледна длабоко… и ја наведна главата. Се поклони.

И сите волци по неа направија истото.

Потоа, како сенки, исчезнаа во шумата.

Селото молчеше. Никој не се помести.

Веста се прошири низ целата земја. Новинари, биолози, мистикаци — сите сакаа одговор. Како е можно волци да покажат благодарност? Беше ли тоа инстинкт? Или нешто повисоко — нешто што одамна сме го изгубиле во односот со природата?

Џовани никогаш не даде јасен одговор.

На сите прашања одговараше едноставно:
„Слушнав плач. И не можев да го игнорирам.“

Од тој ден, селото никогаш не беше исто. Ловците престанаа да ги поставуваат стапиците. Шумата доби ново почитување. Децата растеа со почит кон секое живо суштество. Некои тврдат дека понекогаш, во ноќите со полна месечина, ја гледаат истата волчица како стои на работ од шумата и ја набљудува куќата на Џовани.

Така, еден скромен чин на добрина се претвори во приказна за цела генерација. Приказна која докажува дека и волците… знаат да се заблагодарат.