Летото 1980 година. Манастирот Света Клара, сместен во руралниот предел на југот на Италија, блиску до Палермо, бил место на молк, постојана молитва и длабока посветеност. Монахињите таму живееле изолирано, во строга дисциплина и целосно оддалечени од светот.

Но една утрина – четири монахињи исчезнале без трага.

Нема писмо. Нема сведоци. Ниту еден звук.

Црквата покренала истрага, но по само две недели случајот бил затворен.
Официјалната верзија?

„Веројатно побегнале. Не можеле да го поднесат манастирскиот живот.“

Но мештаните не верувале во тоа.

„Сестра Роза? Таа? Никогаш. Таа се молеше дури и додека спиеше.“

Историјата беше затворена. Замината во молк.
Сè додека, 28 години подоцна — во 2008 година — во манастирот не пристигна нов свештеник: отец Микеле.

Молк што вреска
Отец Микеле веднаш почувствува дека нешто не е во ред.
Манастирот изгледаше премногу тивок. Во воздухот имаше нешто тешко. Како сенка што не заминува.

Особено една врата, стара, заклучена, никој не зборуваше за неа.
„Тоа е само складиште,“ му рекоа.
Но Микеле не беше човек што прифаќа тајни.

Една вечер, со батериска лампа во рака, ја отвори вратата.

Подот шупти – откриена е тајна просторија
Позади вратата: прав, стари дрвени сандаци, пукнати полици. Но подот звучеше шупливо. Микеле го тргна стариот тепих, потоа една плоча, и –
тајна врата. Камен поклопец.

Под него: скали што водеа во мрак. Тој се симна долу.

Во малата, темна просторија — четири ковчези. Редени, покриени со црни монашки велови. На секој од нив – дрвен крст.

Тела во ковчези и тишина што убива
Отецот веднаш ја повика полицијата.

Ковчезите беа отворени:
Во нив – телата на четирите исчезнати монахињи, облечени во своите монашки рувоа, со прекрстени раце и мали крстови околу вратот.
Едниот носеше гравиран натпис: „Сестра Роза“.

Не беа откриени траги на насилство. Но исто така – немаше документи, немаше дозвола, немаше објаснување.

Сè било скриено.

Таен дневник – последниот глас на вистината
Зад една олабавена тула во ѕидот, полицијата пронајде метална кутија. Во неа: дневник.

Припаѓал на сестра Елиза – една од исчезнатите.

Последниот запис, датум: 13 август 1980:

„Роза пак зборуваше во сонот. Рече дека новиот свештеник носи темнина со себе. Се плашиме. Ако исчезнеме, не заборавајте дека не било по наша волја.“

Описот одговарал на отец Антонио, кој служел таму кратко токму во 1980 година. Два месеци по исчезнувањето – бил префрлен на мисија во Јужна Америка.

По 1983 – му се губи секаква трага.

Реакцијата на црквата: молк и преместување
Следниот ден, епископски претставник доаѓа во манастирот.
Изјавата за јавноста била кратка:

„Телата се идентификувани како монахињи кои служеле тука. Причините за нивната смрт се нејасни. Апелираме да не се создава паника.“

Отец Микеле бил преместен. Манастирот – затворен за посетители.
Но народот – не молчеше.

Невидлива вистина напишана со крв
Некој со црвена боја напиша на ѕидот пред манастирот:

„Тие не побегнаа. Тие беа закопани во тишина.“

Медиумите молчат. Ватикан не коментира.
Но народот се собира. Некои се молат. Некои протестираат.

И во мракот на ноќта, некои велат дека се слуша плач од подрумот.

Што навистина се случило?
Не постојат официјални обвинувања. Но сомнежот расте:
Монахињите можеби биле сведоци на злоупотреба, тајни ритуали или кршење на заветот.
И за тоа биле замолчани.

Не од странци. Туку од оние во кои најмногу верувале.