Кога Тарас го пакуваше куферот за на море, не ни претпоставуваше што ќе се случи зад неговиот грб. Неговата сопруга Оксана беше во седмиот месец од бременоста. Градот вриеше од летна жега, па по негова иницијатива таа замина во село — „да диши чист воздух“, рече тој. Но таму ја чекаше не одмор и грижа, туку тешка работа на нива, која никој не ја сметаше за опасна, иако беше во поодмината бременост.

Оксана замина со тешко срце, но не се расправаше. Тарас беше од тие мажи што носат одлуки и за двајцата. „Мајка ми ќе се грижи за тебе како за своја“, уверуваше. Но веднаш штом автобусот го напушти градот, сигналот на телефонот почна да слабее — исто како и нејзините илузии.

Првите неколку денови беа подносливи. Свекирвата ја пречека без топлина, но и без отворена омраза. Само ѝ покажа каде е коритото за перење и калапот за мотика. Оксана не приговори. Се обидуваше да биде скромна, верувајќи дека е привремено. Но со секој ден работата стануваше потешка. Требаше да се плеви тревата, да се бере малина, да се носи вода од бунарот. А навечер, забелешки од свекирвата: „Не ја држиш правилно лажицата“, „Стомакот ти е многу спуштен“, „Сите вие од град сте разгалени“.

Пресвртот дојде во еден врел јулски ден. Земјата беше испукана од суша, воздухот стоеше, а мушички ѝ се лепеа по лицето. Оксана, потна и изморена, се исправи да го растегне грбот. Тогаш почувствува остра болка ниско во стомакот. Веднаш разбра — нешто не е во ред.

Свекирвата беше внатре и месеше тесто кога го чу викот. Излета надвор и занеме. Оксана седеше на земја, држејќи се за стомакот, бледа, со зеници проширени од страв. Соседите се собраа. Една жена, пензионирана медицинска сестра, веднаш повика брза помош.

Но немаше време да се чека. Брзата помош ќе дојдеше предоцна. Ја натоварија Оксана во автомобил и тргнаа со сета брзина кон болницата. Секоја дупка на патот беше ризик. На средина од патот ги сретнаа докторите. Лицата им беа сериозни — започнат предвремен пород.

Тарас го доби повикот кога штотуку се врати од плажа, изгорен од сонцето и нервозен поради скапиот пченкарец. Првин помисли дека некој се шегува. Но студениот тон на сестрата беше недвосмислен: „Стана татко. Машко. Родено два месеци порано. Жената ви е на интензивна нега.“

Не се сеќаваше како стигна дома. Само сеќавање на страв, тежина во градите и зуење во ушите. На станицата никој не го пречека. Со такси гледаше низ прозорецот — се чувствуваше ништожен.

Во болницата стоеше сам. Без балони, без цвеќиња. Само тишина. И вистината, сурова и болна — тој ништо не разбирал од животот. Сè што градел, сега беше на раб на распад. Тогаш сфати дека храброста не е да ја испратиш жената на „чист воздух“. Храброст е да бидеш до неа кога таа се плаши, кога боли. Не кога е лесно. Туку кога мора.

Оксану ја пуштија по две недели. Детето остана во инкубатор, под 24-часовен надзор. Тарас седеше до неа, ја држеше за рака и тивко се извинуваше. Повеќепати. Без гордост. Без маска. Учеше да биде татко. Повторно учеше да биде сопруг.

Соседите што некогаш се смееја на „градската бремена на нива“ сега зборуваа со почит. Гледаа како Оксана издржа. Како не се откажа. И како нејзиниот маж — иако доцна — застана покрај неа, тогаш кога беше најважно.