Во неа имаше нешто повеќе од гнев — беше натежната со години неискажани зборови, проголтани мисли и здушена фрустрација која конечно нашла пат кон воздухот. Тоа не беше само реченица. Тоа беше вриштеж на личност која веќе не сака да биде неприметена.

Маша, молчаливо сведок на оваа сцена, стоеше покрај прозорецот, со поглед вперен некаде надвор, но со мислите заглавени внатре. Нејзиниот одраз се мешаше со светлината која паѓаше врз стаклото, и можеби токму во таа заматена слика се криеше вистината: една жена која балансира меѓу очекувањата на околината и сопствената потреба за мир. На масата покрај неа лаптоп, отворен на табела која, како да беше животна метафора: редови, колони, строго определени полиња, а во секој од нив — некој облик на одговорност.

Дијаграмите беа обоени со бои на стресот. Во извештаите немаше ништо креативно, ништо човечко, само бројки, прогнози, проценти. Секој клик на тастатурата беше уште еден молк, уште едно повлекување во свет каде што емоциите не постојат. Над кујната, гредата крцкаше — стара, тешка, како сведок на премолчени расправии. Зад нив, во ходникот, се ширеше тишина толку густа што можеше да се пресече со нож.

Но тогаш — допир. Топлите дланки на Андреј ги пречекаа нејзините раменици. Нејзиното тело, сè уште во грч, го почувствува нежниот притисок, како обид да се внесе топлина таму каде што стресот владее веќе предолго. Тој не рече ништо. Во тој момент, зборовите беа излишни. Тишината меѓу нив говореше доволно. Тој допир не беше само физички. Тој беше спомен, обид за повторно поврзување, за разбирање, за мир.

Во сенката на тој краток миг се криеше цела историја — нивна, на нивното семејство, на сите компромиси, разочарувања, надежи. Секој допир од него носеше ехо од стотици прегратки кои никогаш не биле дадени, од разговори што никогаш не биле водени. Но сега, во оваа кујна натопена со електрична напнатост, токму тој тивок чин беше почеток на нешто ново.

А надвор, светот продолжуваше — автомобили, луѓе, дневна рутина. Никој не знаеше што се случува зад овие ѕидови. Никој не ја чувствуваше тежината на зборовите кои конечно се изговорија. Но таму, во тој дом, нешто се менуваше. Пукнатина се отвори во ѕидот од очекувања и тишина, и низ неа навлезе човечноста.

Маша го затвори лаптопот. Дијаграмите ќе почекаат. Бројките немаат чувства. Но луѓето — имаат. И ако не се грижат за нивните врски, тие стануваат статистика — отуѓена, рамнодушна.

Таа се заврти и го погледна Андреј. Во неговите очи не виде осуда, ниту прашања. Виде само разбирање. И за првпат по долго време, почувствува дека не мора да биде ништо друго освен тоа што е — не туѓ проект, не нечие очекување, не готвач, не финансиски извор. Само човек.

И тоа, во свет кој постојано те претвора во функција, беше доволно да се започне повторно.