Живеев живот со достоинство. Трудев се да работам чесно, да изградиме семејство, да ја сакам сопругата и да ја чував ќерката со сето срце. Ништо посебно – само обичен човек кој прави што треба.

Потоа бракот се распадна. Без кавги, без драматични сцени. Разведовме се мирно, договоривме барем да останеме во коректни односи заради ќерката.

Таа се вика Сонја. Мојата мала принцеза.

Дури и по разводот, бев присутен во нејзиниот живот. Родендени, училишни приредби, свечености – секогаш бев таму. Не се наметнував, не барав внимание. Само бев тука, тивко, но секогаш присутен.

Но, со текот на времето, Сонја почна да се оддалечува. Постепено. Без кавги. Само растојание што се зголемуваше. Повиците стануваа ретки, пораките сè поретки. И потоа… тишина. Месеци без никаква вест.

Си велев дека тоа е животот. Дека пораснала. Можеби некогаш ќе се јави.

Потоа еднаш мајка ѝ ми напиша:
„Сонја се мажи.“

Срцето ми се стегна. Мојата мала девојка… Сега невеста. Гордеев се. Го замислував домот, нејзината бела фустана, како ја водам кон олтарот, како ѝ кажувам зборови полни со солзи и гордост. Имав купено подарок. Пронајдов стара снимка од неа како ми пее кога имаше шест години. Направив монтажа со фотографии и спомени. Сакав да ѝ покажам: „Погледни што имавме ние.“

Но, една недела пред свадбата добив порака.
Без поздрав. Без објаснување.
„Не доаѓај. Не сакам да те видам на мојата свадба.“

Гледав во телефонот. Го читав пораката повторно и повторно. Секое зборче ме удри како шлаканица.

Се седнав на софата. Тешко дишев. Раката ми трнеше. Потоа… темнина.

Се разбудив во болница. Срцев удар. Лекарите рекоа дека имав среќа што навреме повикав брза помош.

Никој не дојде да ме посети. Ни ќерка ми, ни поранешната сопруга. Никој.

Потоа дојде денот на свадбата.

Тогаш донесов одлука што никогаш нема да ми биде жал.

Утрината излегов од болница. Облеков одело, го зедов подарокот, USB со видеото… и отидов на свадбата. Без покана. Без дозвола.

Салата беше полна. Светла, цветови, гости во свечена облека. Стоев на влезот. Го видов веднаш. Мојата ќерка. Во бела фустана. Сјајна.

Нашите очи се сретнаа. Се стега. Ми пријде.

— „Не требаше да дојдеш,“ ми рече воздивнувајќи.

Му дадов USB.

— „Ќе си одам веднаш. Само сакам да го погледнеш ова видео. Пет минути. Ништо повеќе.“

Задржа се. Мажот ѝ ја фати за рака. Тие зборуваа кратко. Таа кимна.

Водителот го приклучи USB-то. На екранот почна видеото.

Мала Сонја, шестгодишна, пее: „Тато, ти си мојот херој.“ Јас ја вртев во воздух, таа се смееше. Објати се. Салата замолкна. Некои почнаа да плачат.

Потоа се појавив јас, денес, во видеото:

— „Сонја, секогаш бев тука. Дури и кога престана да ми одговараш. Дури и сега кога ми рече да не дојдам — сепак дојдов. Бидејќи сум твој татко. А љубовта на татко не бара покана.“

Тишина.

Без ниеден збор, се свртив и си заминав. Без да се вратам.

Следниот ден, телефонот ми заѕвони.

На другата страна, прекршен глас:

— „Тато… извини.“

Две зборови. Тоа беше сè што ми требаше.

Понекогаш љубовта не чека дозвола.
Понекогаш да бидеш татко значи да поминеш преку тишината и болката.
Затоа што вистинската љубов… ќе се појави без разлика дали е поканета или не.